Vadertrots

Wanneer ben je als vader geslaagd? Meestal heb ik het idee dat ik maar weinig heb bijgedragen aan de opvoeding van mijn kinderen. Ik ben mij er in ieder geval niet bewust van dat ik een bepaalde strategie heb gevolgd.  Ik had geen vooropgezet plan. Ik heb maar wat gedaan. Maar wat ik heb gedaan, zou ik niet kunnen benoemen. Toen mijn kinderen zo rond de 16, 17 waren, ging ik scheiden. Of beter gingen wij scheiden. Ex en ik. Dochter ging bij haar moeder wonen en Zoon bleef bij mij. Maar ook op dat moment had ik geen echt voornemen gemaakt hoe hem op zijn levenspad te begeleiden. Hij was te oud om Dr. Benjamin Spock op hem los te laten en ik blijkbaar te jong om met enig overwicht de koers te bepalen. Desondanks is hij goed goed terecht gekomen. En misschien wel dankzij. Ik was ooit in Taipeh en bezocht daar een museum waar toen een kalligrafietentoonstelling was. Chinese lettertekens, in een beweging neergezet. Er stonden ook Engelse vertalingen bij. Bij een luidde die: “Be free and let go.” Achteraf was dat misschien wel het motto geweest van mijn educatief sappelen. Ook Dochter heeft zonder enige wezenlijke bemoeienis mijnerzijds haar draai gevonden. Mijn stimulerende afwezigheid bekroonde ik met het paranimfschap bij haar promotie, nu al weer jaren geleden. Zonder mij ergens op te kunnen beroemen ben ik een trotse vader.
Die trots werd vandaag weer eens bevestigd. Vorige week haalde ik de N.E.C.-seizoenkaart bij Zoon op. Ik mocht die kaart voor een vriend gebruiken, want hij  kon niet. Moest werken. We spraken af op een terras. “Ik word daar voor De Gelderlander geïnterviewd.” Ik trof hem in het staartje van het gesprek met de journalist en de fotosessie voor bij dat artikel. Dat zou vandaag in de krant verschijnen. Nog voor de krantenwinkel goed en wel open was, stond ik al voor de deur en kocht de krant. En daar prijkt een fikse foto van Zoon onder de kop: “Nijmegen, dat is mijn stadje”. En Vader glimt van trots. Opvoeding toch niet helemaal mislukt.