Groepsles

Ik zing graag. Vaak maar een regel van een liedje, chanson of aria. Maar dagelijks galm ik geregeld. Van de glimlach van een kind, via in einem Bächlein helle, naar drink to me only with thine eyes en vandaar naar thuis heb ik nog een ansichtkaart om te eindigen bij o cessate di piagarmi, o lasciate mi morir. Een mooi einde, getoonzet door Scarlatti. Een paar jaar geleden arrangeerde Gade wat zanglessen bij een heuse zangjuf en geregeld, zo eens in de drie weken, ging ik een uurtje naar haar toe. Tot de afgelopen vakantie. Een paar weken geleden belde de zangjuf weer op om de draad op te pikken. Zij wees me ook op de mogelijkheid om in een groepje te lessen bij het plaatselijke instituut waar zij ook doceert. Ze wist van mijn wens weer eens in een groep te zingen en op de oriëntatiecursus op dinsdag was er nog plaats. Op de donderdagavond was er ook nog plaats, die waren al wat verder, maar de donderdagen zijn bij mij vaak al bezet met het een of ander. Dus gisteravond op naar de groepsles. Ergens diep in de krochten van het instituut, trapje op, trapje af, lag zaal 23. Daar moest het gebeuren. De zangjuf was er gelukkig al, want alhoewel ik tamelijk sociaal vaardig ben, moet je toch altijd maar afwachten hoe je in zo’n bestaande groep plonst. Dit was hun 3e bijeenkomst. We waren met zijn 6-en. 4 vrouwen. 2 mannen. De juf is hier minder streng op houding dan bij de privéles. Daar moet ik keurig rechtop staan, voeten parallel, kaak ontspannen. “Zangershouding, Jan”, krijg ik daar geregeld te horen. Nu zijn de aanwijzingen wat milder. Het is lekker samen te zingen. Ik ga me inschrijven voor deze groep. Een aantal dinsdagavondafspraken die er al stonden afzeggen en lekker weer zingen. Maar ik heb ook een afspraak gemaakt voor een privéles. Persoonlijke aandacht, daar geniet ik zo van.