Doofblind

Gevaarlijk goed. Dat is de titel van een festival dat ik dit weekend bezoek. De club waar Gade haar dagelijks brood verdient organiseert het. Twee dagen theater, muziek, urban arts, beeldende kunst, film, literatuur, cabaret. Vaak op 8 plaatsen tegelijk in het festivalgebouw De Lindenberg. Zelfs al je zou willen, kun je niet alles zien. Het is een eruptie van Gelders (amateur)talent, een mooie staalkaart van wat er her en der gebeurt. Zaterdag zie ik een sprankelende opening door verschillende disciplines, cross-over heet dat tegenwoordig, ga naar een masterclass, hoor een aantal zanggroepen van verschillend gehalte, swing mee met een bevlogen pianisten. Maar het meest bijzondere is een voorstelling door theatergroep “Mooi Uitzicht” . Het is een groep doofblinden van Instituut Kalorama. Meervoudige gehandicapten (doof en/of blind) brengen een instant bewerking van Romeo & Julia, het tragisch verhaal van de geliefden uit vijandige families, die elkaar in de dood pas vinden. Ga er maar aanstaan. Veel van de acteurs zijn ook beperkt in hun mobiliteit. En ik hou er ambivalente gevoelens aan over. Ik zie met hoeveel plezier de spelers bezig zijn, maar ik heb moeite mij los te maken van het idee dat ik een soort voyeur ben, iemand die naar aapjes zit te kijken en kan even de twee begeleidsters op het toneel niet anders zien dan dompteuses, die het geheel in goede banen leiden. Ik word een toeschouwer die enerzijds vol bewondering naar de prestatie zit te kijken en zich anderzijds afvraagt of je met dit materiaal niet gebruik had moeten maken van een andere beeldtaal. Niet zo naturalistisch, potsierlijke schmink en te kinderachtige attributen. Geen houten kinderzwaardjes in volwassen handen. Tenzij je op de lach wil spelen. Maar dat leek me ook weer niet de bedoeling. Ik werd een toeschouwer in verwarring en wist niet meer hoe ik moest kijken, wist niet hoe ik het moest benoemen. Maar ja: “What’s in a name? That what we call a rose, by any other name would smell as sweet.