Oversteek

Even eruit. Anders wordt het zo’n landerige zondagmiddag van hangen en geen puf om te lezen. Gade en ik fietsen naar Zijdewinde, voor een kop koffie. Zijdewinde ligt aan de overkant van de rivier, een paar kilometer weg. Net ver genoeg om het matte zondagmiddaggevoel weg te fietsen, dichtbij genoeg om niet te spreken van een uitputtingstocht. Bedaagd echtpaar maakt een zondagmiddagfietstochtje, waagt de oversteek. In Zijdewinde is het druk. We vallen midden in festival De Oversteek. Van alles en nog wat op diverse plaatsen ten noorden van de Waal. Hier speelt de muziek, we ontmoeten bekenden. Op Landgoed Doornik blijkt ook nog een band te komen. We fietsen er heen. Het Landgoed ligt pal tegenover de plaats waar ooit het geboortehuis van mijn vader stond. Maar voor mij is dit terra incognita. Nooit hier eens, zoals  nu, rechtsaf geslagen. Altijd verderop linksaf, waar mijn familie, ooms en tantes woonden. Dit Landgoed was misschien wel verboden gebied voor de eenvoudige mensen. En dat waren mijn voorouders. Als ik in de grote schuur luister naar het ensemble Amariszi wil ik mijn vader vragen waarom hij mij nooit dit stuk van zijn geboortegrond heeft laten zien. Wel verderop de kolk, maar nooit dit imposante huis. Maar ik kan hem niets meer vragen. Hij is al meer dan 40 jaar dood. En in de 40 jaar heb ik hem nooit zo gemist als nu, deze zondagmiddag, vlakbij de plaats waar hij meer dan 110 jaar geleden geboren werd. Ik wil met hem praten over vroeger, hoe het was, de kinderen in de klas, een kar die ratelt op de keien. Hoe zijn dorp was. Ik wil het gesprek met hem voeren dat nooit heeft plaats gehad. We verschilden te veel. Een generatie te veel, de afstand te groot. En nu kan de oversteek helemaal niet meer gemaakt worden. Ik moet naar zijn verhaal gissen. Ik moet zijn verhaal zelf schrijven.