Brief

Ik trouw geregeld. Dat komt er van als je buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand bent.  Vaak ga ik bij een bruidspaar op kennismakingsbezoek. Vooral om hun verhaal te horen. Een verhaal dat dient als bouwsteen voor de speech die ik op het grote moment zelf zal houden. Heel vaak krijg je dan ontroerende, verbijsterende, schokkende, romantische inkijkjes in het leven van het paar. Of een combinatie  daarvan. Het is een van de aantrekkelijke kanten van dat bijbaantje van, dat ik serieuzer neem dan het woord bijbaantje doet vermoeden. In de voorgesprekken wil ik ook altijd weten hoe men elkaar heeft leren kennen. Internet en de Nijmeegse vierdaagsefeesten scoren hoog. Ook via vrienden komt geregeld voor. Maar deze week trouwde ik een stel met een heel bijzonder verhaal. Ze hadden allebei al een huwelijk achter zich. Krassen op de ziel. Hij vestigde zich in een andere stad en schreef zich in bij een nieuwe huisarts. Bijna een jaar later vindt hij een brief in zijn brievenbus met op de envelop alleen zijn naam. Geen adres, geen postzegel. Nieuwsgierig maakt hij de envelop open en leest de brief. De assistente waar hij zich bijna 12 maanden geleden meldde om zich in de nieuwe praktijk in te schrijven, laat hem na bijna 1 jaar weten dat hij haar toen erg was opgevallen. Ze blijkt maar twee straten verder te wonen en zou hem graag nader willen leren kennen. Hij beantwoordt haar schrijven met een brief. Geen e-mail, geen sms. Gewoon een handgeschreven brief, die hij zelf op de praktijk waar zij werkt, gaat afgeven. Om zich er van te overtuigen dat hij de goede voor zich heeft. En heel voorzichtig en behoedzaam, in vorige relaties al te veel meegemaakt, beginnen zij samen iets op te bouwen. Het begin was 10 jaar geleden. 5 jaar geleden vroeg hij haar ten huwelijk, door haar een fotoboekje te geven van hun eerste 5 jaar samen. Op de laatste bladzijde geen foto, maar een vraag: “Wil je met me trouwen?”
Gisteren kreeg het huwelijk zijn beslag. De werkelijkheid wint het toch altijd weer van de fantasie.