Omhulsel

Ik zit al vroeg op de fiets. Op weg naar Hatert, de wijk waar ik 17 jaar geleden uit vertrok. Maar mijn huisarts daar hield ik  aan. Kwestie van vertrouwen. Bovendien is een fietstochtje aan mij besteed. De dagelijkse portie broodnodige lichaamsbeweging wordt zo geconsumeerd. Ik wil mijn lijfarts even raadplegen over een aantal andere ongemakken dan die mij al jaren teisteren. Het blijkt allemaal reuze mee te vallen. Niet dat ik straal van gezondheid, maar waarvoor ik de dokter bezoek, is op het eerste oog, maar wel het oog van de heelmeester, puik in orde. Toch nog iets in dit gammele lijf dat redelijk functioneert. Op de terugweg moet ik nog even bloed laten prikken. Maar dat is een routinezaak. Ik denk dat als ik niet regelmatig geprikt zou worden mijn lijf ontwenningsverschijnselen gaat vertonen. Zo gehecht lijkt het aan deze geregelde handeling. De prikmevrouw is bekwaam en efficiënt.
Maar met die prik is mijn medisch dossier voor vandaag nog niet gesloten. In de vroege middag staan de mondhygiëniste en de tandarts op het programma. Vol overgave wordt mijn gebit gereinigd. Het tandsteen wordt hardhandig losgefreesd. Nee, ik hou hier niet van, helemaal niet, maar in de stoel bereik ik vaak een staat van totale overgave en onthechting waardoor ik het geruk aan mijn wankele gebit ervaar als overkomt het een ander. Een soort mythische uittreding waarbij ik van buiten naar mij zelf kan kijken alsof een ander daar in de stoel ligt. Gebitsreiniging als transcendente ervaring. En de tandarts vervangt ook nog een half uit elkaar gevallen vulling.
Om 18.00 uur meld ik mij bij mijn fysiotherapeute. Na de zomerpauze begint het wekelijkse fitness-uurtje weer. Ik warm-up, roei en fiets en loop en crosstrain en cool-down. En het lijf protesteert in het begin, maar gaat het toch ook lekker vinden. Het lijf wel,mijn geest minder. Ben vandaag wel genoeg bezig geweest met het laten checken, aanprikken, onderhouden en uitputten van mijn stoffelijk omhulsel.