Bedelhond

Ruardean, 31-7-11
We zijn er niet uit, Gade en ik. Is een hond nu een dociel wezen, per definitie een stomme hond of is hij juist heel slim. We hebben het niet over honden in het algemeen. Dat zijn net mensen. Heel veel heel dom en een paar boven gemiddeld slim. Nee we bedoelen Disney, een van de twee huishonden van de eigenaars van het stulpje waar we nu verblijven. Disney en Henry. Henry is oud, half blind en slecht ter been. En te dik, net als zijn maatje. Ze zijn van een ras warvaan ik de naam niet weet. Het zijn gepropte worstjes met kromme pootjes, een gecoupeerd staartje, maar wel met een kwiek kopje. Disney had al gauw door dat het bij het ontbijt wat te halen valt. Henry blijft dan nog binnen in zijn eigen huis. Het weer is zo dat we meestal buiten kunnen ontbijten op ons deel van het erf en dan komt Disney diect aangewaggeld. Gaat op een meter, iets meer dan een yard, staan te kijken of er wat te bietsen valt. Engelsen laten veel zwoerd aan hun vleeswaar zitten. Ik snij het eraf en gooi het naar Disney. Honden, in ieder geval Disney, genieten niet van zo’n toegeworpen hapje. Hap slok en weg is het. Hoe anders dan onze eigen kat Thomas. Bedelt als de beste. Geleerd toen zoonlief, net als nu, tijdens een vakantie op ons huis paste.Maar geniet van elk toegeworpen fieseltje beleg. Zelfs het kleinste hapje zorgt voor tijden lang lippen aflikken, nagenietend van het genotene. Disney niet. Slokt het snel naar binnen om direct weer de bedelhouding aan te kunnen nemen. Voorpootjes uit elkaar, kunnen niet eens dicht bij elkaar, kopje schuin. Gade houdt het er op dat hij ook slim is, en alleen onze kant op komt als er ook wat te halen valt en dat al na één ontbijt doorhad. En wij trappen erin. De aalmoes houdt de bedelaar in stand.