Kroonjaar

Een goede vriendin wordt 70. Ze viert dat met een high tea in een civiele gelegenheid in het Nijmeegse buitengebied. Normaal laat zij haar verjaardagen aan zich voorbij gaan en volsta ik met een kaartje met mijn meer dan hartelijke gelukwensen. Dat betekent ook dat de vrienden- en familieschaar die gebruikelijk verjaardagen bezoekt, mij alleen uit toevallige ontmoetingen of uit haar verhalen bekend is. De laatste keer  dat ik er een aantal zag, was, denk ik, zo’n tien jaar geleden. Ter gelegenheid van dit kroonjaar zijn er een twintigtal vrienden uitgenodigd. Een aantal, van wie mij alleen de namen bekend zijn omdat ik van de jarige over hen hoorde, zie ik voor het eerst. De voorstelling die ik van hen gemaakt heb, klopt niet altijd met de werkelijkheid. Het is of je een dia scherpstelt als je de twee plaatjes, die van het beeld en die van de werkelijkheid over elkaar aan het passen bent. De mensen die je wel eerder ontmoette lijken in enkele gevallen na tien jaar ook niet helemaal  meer op de herinnering die je aan hen hebt. Soms is zelfs een forse aanpassing nodig. Bij de een tekenen de jaren heftig, bij anderen lijken ze nauwelijks sporen achter te laten.
Een plezierig roezemoezige high tea laat weinig tijd voor diepgaande gesprekken. Maar daar is zo’n feest ook nauwelijks voor bedoeld. Toch is in een enkel kort gesprek een terloopse opmerking  voldoende om meer te weten te komen wat iemand bezorgd bezighoudt dan in een urendurende vrijblijvende conversatie.
Het wordt een genoeglijke nazomerse middag. De sandwiches zijn voortreffelijk en de zoetigheden navenant. Het kaasbuffet is Engels. High cheese. De fietstocht naar huis verbruikt weer enigszins de teveel ingeslagen calorieën.