Droogrek

Ons leven wordt vergemakkelijkt door de tientallen apparaten en handigheidjes waarmee we ons kunnen omringen. Koelkasten, vaatwasmachines, computers, auto’s. Allemaal uitgerust en aan de praat gehouden door microchips, relaistjes en nog veel meer van die technische hoogstandjes waar ik helemaal geen verstand van heb. Als er iets kapot gaat moeten er technici bijkomen die bedenkelijk kijken, “Tsja, tsja”, zeggen en vervolgens duidelijk maken dat er niets meer te repareren valt en vervanging de enige oplossing is. De wasmachine is daar in huize Roelofs het meest recente voorbeeld van. Was, moet ik zeggen, want vrijwel gelijktijdig met de wasmachine heeft het droogrek het begeven. Nu gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat het ook een droogrek van niets was. Puur plastic, dat ook nog een geringere levensduur had dan de wasmachine. De laatste weken had ik het met enige kunst- en vliegwerk zo kunnen opstellen dat het zijn werk nog redelijk deed. Dat werk is ook tamelijk eenvoudig. De was drogen. Het woord droogrek doet veronderstellen dat zo’n rek daar actief mee bezig is. Zoals een stofzuiger stofzuigt, een vaatwasser vaat wast. Maar een droogrek droogt de was niet. Het is tenslotte geen wasdroger. Nee, een droogrek laat zich met vochtige was behangen en het droogproces gaat aan de gang. Een droogrek vertoont qua functionaliteit veel overeenkomst met het afdruiprek. Eenmaal vol gehangen of gezet doen zij hun werk: de was en de vaat een droogplaats geven. Heel anders dan  de flessenschraper, stoffer en blik of een zaag. Nutteloze voorwerpen zo lang ze niet gehanteerd worden. Dat hebben droogrek en afdruiprek dan weer voor op de andere attributen. De rekken drogen en druipen af zonder verdere menselijke bemoeiing.
Mijn droogrek heeft het dus begeven en is inmiddels naar het grofvuil afgevoerd. Er is een nieuw gekomen. Geplastificeerd metaal met 21 meter drooglengte. Fris blauw-wit gekleurd. Het doet al wat het moet doen. Stil staan en mijn shirt droog laten worden.