Koffieclub

De mens is een gewoontedier. Nou ja, de meeste mensen zijn gewoontedieren. Ze volgen vaste patronen of de vaste patronen van anderen. Dat geeft ritme en regelmaat aan hun leven.  Ik ben geen haar beter dan andere mensen (al vind ik soms van wel) dus ook ik klem mij vast aan de ankerpunten in mijn bestaan. Ik begin te merken dat het schrijven van deze dagelijkse stukjes er ook een aan het worden is.
De zaterdag kent een voor mij niet te doorbreken patroon. Tenminste als ik in de stad ben en er niet iets dwingends op de agenda staat. Dus zo vast is het ook weer niet, maar zo wil ik het wel ervaren, een vast moment in de week. Dat moment is het moment van de koffieclub. Wat is de koffieclub? Heel eenvoudig. Het is een groepje, een klein groepje  in wisselende samenstelling (want de eigen agenda is toch leidinggevend) dat elkaar op zaterdagochtend ontmoet in de koffiehoek van een plaatselijk boekhandel. Het is ooit toevallig gegroeid, nu al weer zo’n jaar of zes geleden. Mensen die elkaar niet of nauwelijks kenden, maar op zaterdagochtend op de zelfde plek waren. En in die zes jaar zijn het vrienden geworden, die soms op elkaars verjaardag komen of oud-en-nieuw vieren. Maar dat alles steeds nog in een niet-verplichtende constellatie. En wat doet de koffieclub? Ze drinken koffie en praten. Over de wereld, over hun leven, over het pas gelezen boek, over de net bekeken film en over, ja waarover niet.
Het is weer zaterdagochtend. Ik pak mijn fiets en rij naar de stad. Benieuwd wie er vandaag zijn.