Ergens in de virtuele ruimte zweeft mijn blog van gisteren. Over Vaderdag ging het. Uiteraard, het was Vaderdag. Maar toen ik het wilde plaatsen die zondagochtend gaf mijn scherm maar een koele mededeling: Server kan www.roelofs.eu niet vinden. Einde bericht. En ik kan er niet achter komen waarom mij site in het niets lijkt opgelost. Mijn helpdesk heeft met zijn band een optreden op Oerol gehad en knoopt er nog wat dagen aan vast. Zijn telefoon schakelt direct door naar de voice-mail. Nu kan ik wel in no time een nieuwe site aanmaken. Voor $ 17 dollar heb ik zelfs een nieuwe site naam, maar wie weet kan zoonlief met enkele handgrepen het inmiddels zo vertrouwde adres nieuw leven inblazen.
Ik was behoorlijk van de wap, toen ik een en ander merkte. Maar Gade drong er op aan toch een blog te schrijven en dat zit ik nu dapper te doen. Gewoon in het word-bestand waar al mijn blogs in bewaard zijn. Maar dat is voor dit blog toch een vrij dragerloos bestaan. Want wie leest dit nou. Niemand kan er bij. Nog niet, maar als ik straks weer een site heb zal ik dit blog er op zetten en via mijn facebook zal ik laten weten dat een mailtje aan mij genoeg is om de wordversie opgestuurd te krijgen.
Gade herinnert mij er bij herhaling aan dat ik ooit gezegd heb dat al zou niemand mijn blog lezen, ik toch elke dag zou schrijven. Toch voelt het nu aan of ik voor een leeg zaaltje sta te praten, een zaaltje waarvan ook nog eens de geluidsinstallatie hapert. Terwijl ik deze laatste regel schrijf gaat de telefoon. Zoon is op weg naar huis. Vanavond zal hij even kijken of hij mij terug op het net kan krijgen. Ik blog rustig verder.
En intussen is het wonder geschied. Inderdaad enkele handgrepen en ik ben weer in de lucht en zelfs het blog over Vaderdag is weer geland.