Vaderdag

Vandaag is het Vaderdag. Nou zou je van zo’n dag denken dat die wereldwijd op dezelfde dag gevierd wordt, maar niets daarvan, In België was het een week geleden al zo ver, in Spanje is 19 maart Vaderdag. 19 maart is ook de feestdag van St.Jozef en als nu aan iemands vaderschap wordt getwijfeld dan is het wel aan het zijne. In Zweden is het ergens in november en in Luxemburg, waar het Pappendag heet, op de 1e zondag van oktober. Canada viert het op de samen met ons op de 3e zondag van juni en in Duitsland valt het altijd samen met Hemelvaart, de dag dat de Zoon weer terugkeert naar de Vader. Je kunt er maar een draai aangeven.
Vaderdag zal mij waarschijnlijk weer ongemerkt passeren. Zoonlief verblijft met zijn band op Terschelling en luistert Oerol op. Dochterlief was gistermiddag op bezoek, maar dat was niet ter gelegenheid van Vaderdag. Het woord Vaderdag viel niet en ik kreeg ook geen tekening of versje, terwijl in vroegertijd mijn dochter fameus was om de gracieuze buiging die zij maakte als er weer een gelegenheidsvers werd opgezegd dat meestal begon met de in ons gezin diep ingesleten zin: “Ik ben zo blij op deze dag, dat ik dit nog beleven mag.” Geen toespraak, feestrede of publiekelijk uitgesproken felicitatie (en publiek is elk gezelschap > 3 personen) in min of meer gezinsverband uitgesproken, bevat ergens, hetzij in het begin, het midden of het einde van de speech de gecursiveerde zinsnede. Vandaag zal ik het dus zonder die zin moeten doen. De laatste vaderdagtekening stamt uit het midden van de jaren ’80 van de vorige eeuw. En de laatste materiële aanhankelijkheidsbetuiging van de koters kreeg ik toen zij samen in Amerika waren geweest.Ook al weer een jaar of 15-16 geleden. Ik kreeg van hen als souvenir  een kistje met een speeldoos er in met op de deksel de tekst: “Having you for a father is one of life’s greatest gifts.” Ik draai het speelwerk op, neurie zachtjes mee met “Edelweiss” en vier zo mijn eigen Vaderdag.