Waalbrug

Gisteren was de Waalbrug jarig. Hij of zij werd precies 75 jaar. Het Groene Boekje geeft geen uitsluitsel of een brug nu mannelijk of vrouwelijk is. In het Duits is een brug vrouwelijk, in het Frans mannelijk. Mijn oude Dikke van Dale geeft de voorkeur aan v. Dus dan feliciteer ik haar maar. Mooie leeftijd. En nog steeds doet zij haar werk naar behoren. Het heeft lang geduurd voor dat ze er lag. Er waren plannen, er was geld, maar waar moest ze komen liggen? Midden in de stad moest ze uitkomen, zeiden de neringdoenden van de stad. Nee, bij de Belvedère zei Rijkswaterstaat. Geharrewar, dus uitstel. maar uiteindelijk kwam ze er. In al haar eigen unieke schoonheid. Lange tijd de grootste overspanning in Europa. En nu de poort naar de stad. Elke rechtgeaarde Nijmegenaar krijgt toch dat speciale gevoel als hij over de brug komt en de stad daar ziet liggen. Als een bruid van de Waal, zoals een Nicaraguaanse dichter Nijmegen ooit beschreef. De Waalbrug, bij haar opening door koningin Wilhelmina en kroonprinses Juliana meervoudig bezongen. En in al die 75 jaar daarna gemakkelijke prooi voor dichters en dat wat daar voor doorgaat. Een enkele keer ging ze door haar knieën. Oorlogsgeweld was haar te veel. En ze verschoot van kleur. Haar wegdek ziet er na al die jaren uit als het gelaat van oude dame  behandeld door een slechte plastisch chirurg. Uitgestukt.
Jaren geleden werd mijn actieradius plotseling erg beperkt. 30 dagen kwam ik niet verder dan een ziekenhuiskamer. En langzaamaan moest ik de wereld weer stapje voor stapje veroveren. Eerst voorzichtig in de buurt en even voorzichtig trok ik mijn cirkels steeds wijder om mijn heen. Ik weet nog hoe het voelde toen ik voor het eerst Nijmegen weer verliet. Over de Waalbrug. Gade reed naar een voorstelling in A. Het was of ik het anker ophaalde en vrij verder voer. De Waalbrug als een grensmarkering dat het niet allemaal voorbij was. De opluchting toen ik ’s avonds weer terugkwam. Over de brug.