Hoogmis

Pinksteren. Een hoogfeest van de kerk. Toen ik nog kerkte was dat altijd een bijzonder gebeuren,  zo’n hoogfeest. Nu waarschijnlijk nog wel, maar ik maak het niet meer mee. Men pakte uit. Door de week had je wat je noemt een stille mis. Een priester, soms zelfs zonder misdienaartje, raffelde in een kwartiertje de hele mis af. Gebed om vergeving, lezingen, geloofsbelijdenis, voorbeden, offerande, consecratie, communie, wegzending het was in no time gepiept. Ik verbaas me zelf dat ik de volgorde nog zo ken. In de stille mis was zelfs geen plaats voor de preek. Anders was dat bij de zondagsmis. Dan was er wel een preek, twee misdienaars en vaak een koor. Het mannenkoor of het beatkoor. Dat laatste mocht toen nog. Met een hoogfeest werd er helemaal uitgepakt. Mis met 3 heren en wel 2 misdienaars plus 2 acolieten en veel wierook, orgelmuziek, goudgeborduurde kazuifels, wijwater en het gemengd koor. Ik maak het niet meer mee. Ik kerk niet meer, hooguit een sporadische bruiloft of iets vaker een uitvaart.
Ik ben nu lid van de linkse kerk. Ik beschouw dat maar als een geuzennaam. In die andere kerk werd ooit besloten dat je je zondagsplicht al op zaterdagavond mocht vervullen. De verplichte misgang over het weekend uitgesmeerd. En zo bezocht ik gisteren een super hoogmis van de linkse kerk in de tuinen van Paleis Soestdijk. Het werd immers Pinksteren. En de kerk zat vol. En genoot van de fabelachtige enscenering van Glucks opera Orpheus en Euridice door de Utrechtse Spelen. Ik zag de prinsesjes die er ooit gewoond hadden roeien op de vijver, zag water branden en Amor in de persoon van koningin Juliana over datzelfde water fietsen, rotsen splijten, furiën op het water dansen en hoorde wondermooie muziek, orkest, koor en solisten.
En ik bedacht dat dit soort voorstellingen straks mogelijk niet meer gemaakt kan worden omdat er een stel onverlaten bezig is een nieuwe beeldenstorm te ontketenen. Onverlaten die zwelgen in hun onbenul, leden van een wel heel povere kerk zonder sier of glorie. De term Nederland vergrijst krijgt een ander duiding. Het vergrauwt ook nog eens.