Tamagochi

Halbe Zijlstra heeft gesproken! Hij had niets te zeggen, heeft wel alles te vertellen. En dat straalt hij ook uit. Als ik naar hem kijk geloof ik helemaal niet dat er een Halbe Zijlstra bestaat. Het is niet iemand die ooit geboren is, uit liefde verwekt. Halbe Zijlstra is een maaksel. Zonder dat iemand het weet, hebben onbekende machten achter het huidige kabinet de Japanse speelgoedfabrikant Bandai opdracht gegeven een menselijke tamagochi te ontwerpen met de trekken van een doorsnee Nederlander met een blauw pak en das. Iemand die ook gewoon Henk, of als het een vrouw was geweest Ingrid had kunnen heten. En dat is hen wonderwel gelukt. Verpakt in een krat  en  ingebed in houtwol en piepschuim is hij op transport gesteld naar Nederland. Eenmaal daar aangekomen is hij op slinkse wijze het kabinet in gesmokkeld. Niet nadat hij, gebrekkig weliswaar, geprogrammeerd is. En zo komt het dat hij maar een riedeltje kent als hem iets gevraagd wordt over cultuur. Dan kwaakt hij over efficiency, ondernemerschap, belastingbetaler, topcultuur, musea en erfgoed. Hij varieert alleen in de voegwoorden en tussenzinnen. Hoe levensecht hij er ook uitziet, de programmeurs hebben hem te weinig taalvaardigheid meegegeven en zijn mimiek is ook wat star. Maar bij een land dat zoveel moet bezuinigen, zijn er ook  grenzen aan het budget als er een hoogwaardige tomagochi besteld moet worden. De machten achter het kabinet hadden eerst gedacht aan een gewone buiksprekerspop als staatssecretaris voor cultuur, maar dat leek, hoewel veel goedkoper,  toch te opvallend. Misschien was dat bij het volk nog gelukt en hadden die het geslikt, maar in de linkse kerk valt zo’n pop direct door de mand. Die zijn betere voorstellingen gewend.
Maar voorlopig heeft Halbe het voor het zeggen. En zijn batterijen zijn oplaadbaar.