Vrijblijvendheid

Van tijd tot tijd wordt ik getroffen door de schoonheid van een woord en de associaties die het oproept. Vaak is het ook zo dat een gebeurtenis of activiteit zich samen lijkt te ballen in een woord. Gisteravond overkwam mij dat weer eens. Ik was op een plezierige avond georganiseerd door een van de leden van een mannenclubje waar ik al jaren lid van ben. Zo’n clubje waar van buiten nog al eens schuins tegen aangekeken wordt, dat af en toe lijkt te zwelgen in zijn eigen onbelang, maar doorgaans heel gezellig is. Mannen zijn we, maar aardige mannen. De meesten althans. Er was een barbecue aangericht. Zoals altijd te veel vlees en te heerlijke salades, waar je altijd net dat ene worstje te veel bij eet en een schepje extra aardappelsalade neemt. Deze avond waren ook de partners uitgenodigd, maar helaas Gade moest verstek laten gaan. Werken. Het was een milde avond qua temperatuur. Ik was er rustig op mijn fiets naar toe gepeddeld en onze gesprekken gingen nergens over en konden het best gekwalificeerd worden als gekout. Zo’n avond dus waar peddelen en kouten ter beschrijving juist gekozen woorden zijn. En terwijl ik zo van mijn perfect gekruid hamburgertje zit te peuzelen (weer zo’n passend woord) komt het woord binnenzeilen dat perfect de sfeer aangeeft van de avond, misschien is het wel het kenmerk van onze club: vrijblijvendheid. Bijna een dolce far niente. Natuurlijk:  de formele omschrijvingen van de doelstellingen van het wereldwijde verband waar onze club bijhoort zijn groots en meeslepend. Er wordt gewag gemaakt van onderling begrip tussen de volkeren, burgerzin, het bevorderen van hoge waarden en wat dies meer zij. Maar daar is weinig van te merken in de fraai onderhouden tuin waar we vertoeven. Het zal me wat begrip, burgerzin, hoge waarden. Ik hoef niks meer. Iedereen wordt geacht drie jaar in het bestuur van onze club te zitten. Ik heb die jaren al ver achter me liggen. Vrij en blij. Vrijblijvendheid. Misschien is dat wel de zin van het leven.