Signeersessie

Is schrijven een eenzame bezigheid? Ja en nee. Flauw antwoord, maar wel waar. Als ik deze woorden typ, zit ik alleen in mijn werkkamer. Het feit dat Thomas, mijn kat, mij gezelschap houdt en soms tijdens spaarzame aanvallen van aanhankelijkheid over het toetsenbord loopt, maar bij voorkeur op een hoekje van het bureau op de zonnigste plek ligt te snorren, doet aan die ervaren eenzaamheid weinig af. Los van de somtijdse inspiratie die de kat mij biedt, heeft hij mij weinig te bieden. Eenzaam bestaan dus.
Van de andere kant is het in mijn hoofd tijdens het schrijven een wirwar van gesprekken, herinneringen, herbelevingen, inkleuringen, veranderingen, uitweidingen, inperkingen die elke dag weer resulteert in een stukje van zo’n 300 woorden. Niks eenzaamheid. Het is een druk leven in mijn brein, dat mij nog steeds niet of nauwelijks in de steek laat en waar ik een bijzonder essay over las in De Groene Amsterdammer door Mirjam Hommes. Het brein is je beste kameraad en als je daar op goede voet mee blijft staan ben je nooit alleen. Zelf niet als schrijver, waar je ook bent.
Gistermiddag ontmoette ik een mij bekende schrijver. In de plaatselijke boekhandel hield hij een signeersessie voor zijn net uitgekomen boek. Dat boek is vriendelijk ontvangen en ik had het gisterochtend met veel genoegen net uitgelezen. Ik vond het een triest gezicht. Geen enkele aankleding, geen poster met zijn foto of een bord met “Hier signeert De Schrijver zijn nieuwste boek”. Een armetierige tafel, die in ieder geval de indruk wekte dat er geen  kleedje op lag, maar misschien is dat een gecorrigeerde herinnering om het beeld nog armzaliger te maken. Op de tafel een stapel met zijn nieuwe boeken en niemand in de rij. Een mevrouw kreeg een handtekening in het boek, maar één mevrouw kun je met de beste wil van de wereld geen rij noemen. Ik schudde hem de hand en vertelde dat ik zijn boek gelezen had en het mooi vond. Aansprekend plot. Verderop in de winkel kocht ik een boek van een andere schrijver. Toen ik de winkel uitging stond er weer niemand bij zijn tekentafel. “Mooi boek heb je gekocht”, zei hij in het voorbijgaan.
Schrijven is lang niet zo eenzaam als een signeersessie.