Prinses

Ik weet niet of ik voor de monarchie ben. Ook op dat gebied ben ik een agnost. Ik ben er in ieder geval niet mordicus tegen. Maar dat betekent ook weer niet dat ik er 100% voor ben. Ik had gehoopt dat het kijken naar de documentaire over Maxima, die vandaag 40 wordt, mij wat verder zou helpen. Maar het interview was dermate oppervlakkig dat het mij maar weinig wijzer maakte. En in de plaatjes zag ik een hardwerkende mevrouw bezig met een baan waar zij verstand van zaken toonde. Mooi vind ik haar nog steeds niet echt, maar daarin ben ik naar ik geregeld hoor een uitzondering. Wat me wel beviel was haar opvatting dat prinses zijn eigenlijk gewoon een vak is. Doordat je prinses bent straal je iets uit dat Nederland te stade kan komen, maar dat je verder in je werk als prinses gewoon moet doen waar je goed in bent. In haar geval bankieren. Daar had ze ook ooit voor geleerd. Niet voor prinses. Daar is geen opleiding voor. En als ze straks koningin wordt dan blijft ze gewoon doen wat ze kan. Bankieren dus, inclusive banking. Haar naam gekoppeld aan die term levert 2700 Google-hits op. Dus dat zit wel goed.
En natuurlijk is ze een goede moeder, die zelden kookt en een lofdicht kan schrijven op de magnetron. Ze zingt vlekkeloos alle sinterklaasliedjes mee met de drie kinderen, waarvan de oudste een stem als een prinsesje heeft. Maxima is gewoon schoolpleinwacht op de school van haar dochters, alleen werd niet verteld of dat vaak is of alleen voor de documentaire.
Maxima’s documentaire heeft er niet toe bijgedragen dat ik een warmer voorstander van de monarchie ben geworden. Ook geen kouder. Eigenlijk laat de monarchie mij koud, hoe zeer ik ook geniet van de pracht en praal er om heen. Een programma als ‘Blauw Bloed’, ik smul ervan. Dat is het, al schrijvend kom ik erachter, ik hou van de opsmuk van de monarchie. Dus beken ik het maar: als het straks zo ver is roep ik van harte mee: “De koning is dood, leve de koning”. Maar wel in ceremonieel tenue.