M.

“Liefde is de kern van het leven.” Dat is de aanhef op het overlijdensbericht van een vriendin van jaren her. Deze ochtend is om ½11 haar uitvaart en  begrafenis. Ze is 67 jaar geworden. Hoe ik haar ken? Ik was nog niet getrouwd en mijn verloofde van toen liep stage bij de politie in Nijmegen. Daar werkte zij. Zo leerde wij haar kennen. Tenminste zo herinner ik me dat. In het begin van de jaren 70, ik was inmiddels met die verloofde van toen getrouwd, organiseerden wij met half vasten bij ons thuis een carnavalsreünie. Ik woonde in Arnhem en die avond ontvingen mijn toenmalige echtgenote en ik een fiks aantal mensen, met wie we samen op de een of andere manier in Nijmegen carnaval gevierd hadden. 40 jaar geleden. Het was bij die gelegenheid dat zij haar toekomstige man ontmoette. Ik weet niet of ze elkaar ook al met carnaval tegen het lijf waren gelopen, maar zeker is dat ze elkaar toen in mijn huis elkaar voor het eerst zagen en later getrouwd zijn. Dat schept een band. Niet heel close. Mijn ex is wat haar betreft trouwer gebleven. Voor mij werden de banden weer wat strakker aangehaald toen ik 3½ jaar geleden haar dochter trouwde. Of ze toen al weer ziek was? Maar ze kreeg in ieder geval nog wat extra tijd. Totdat het toch niet meer ging. Wat ooit nog onverwachte jaren waren, werden dagen. Afgelopen zondag is ze gestorven. Een dag na de geboorte van haar 4e kleinkind.
Naast een verjaardagskalender hebben Gade en ik ook een overlijdenskalender. Daar schrijven we de namen op van familie, vrienden en goede bekenden die gestorven zijn. Hun naam komt te staan bij de dag van overlijden. En zo denk ik minstens een keer per jaar aan de doden die mij lief zijn. Natuurlijk zijn er veel  die vaker in gedachte komen, maar op hun sterfdag wordt er zeker aan hen gedacht. Gisteren heb ik bij  8 mei haar naam geschreven   met daarachter 1944-2011. Een mensenleven, waarvan liefde de kern was.