Beiaardeuse

Een paar weken geleden kregen we de uitnodiging. Gistermiddag was het zo ver. Gade en ik installeerde ons op een zonnig terras om het concert te beluisteren. Het afscheidsconcert van Nijmeegs stadsbeiaardier Gert Oldenbeuving. Dat is het mooie van beiaardconcerten. Je kunt ze volgen op een terrasstoel met een kopje koffie en een stukje appelgebak. De beiaardier was 65 en vond het mooi genoeg. Hij was in onze tijd, toen zowel Gade als ik op de afdeling cultuur van de gemeente werkten, een directe collega geweest. Formeel was hij voor een dag per week aangesteld bij onze afdeling. Vaak kwam hij voor of na zijn wekelijkse maandagconcert even een kop koffie halen. Dat schept een band. In die tijd ontvingen Gade of ik in een soort wisseldienst de gastbeiaardiers van de donderdagavondconcerten. En zo leerden wij van het carillon houden en van de bijna terloopse klanken die het door het werk van de beiaardier over de stad gestrooid werden. De beiaardier die samen met de torenwachter de hoogste functie in de stad bekleedt.
Als de beiaard speelt komt er altijd een zekere melancholieke vrolijkheid over me. Misschien is het de vergankelijkheid van de muziek die van zo veraf in je oren komt. Soms speelt het carillon al een tijdje voordat je het bewust hoort. Je slentert wat over de markt en dan opeens dringt het tot je door; het carillon speelt. De ijlheid van het bestaan krijgt muzikale begeleiding.
Op nogal wat plaatsen wordt de beiaardier wegbezuinigd. Te nutteloos en een gemakkelijke prooi voor de kortzichtige wethouders die weer een bezuinigingspostje menen gevonden te hebben en zich niet realiseren dat ze een eeuwenoud erfgoed te grabbel gooien. Maar gelukkig niet in Nijmegen. Daar krijgt de beiaardier een opvolgster. De eerste vrouwelijke beiaardier in 5 eeuwen, waarvoor ik het woord beiaardeuse ijk . Malgosia Fiebig speelt samen met haar voorganger en leermeester op die zonnige vrijdagmiddag. En ik neurie zachtjes Schuberts  ‘Die Forelle’ mee en eet mijn laatste stukje appeltaart.