Kaal

Als ik ’s ochtends de douche uitkom en de kam door mijn natte coiffure haal, blijven er steeds meer haren in hangen. Ik word kaal. Dat is een proces dat al jaren aan de gang is, maar nu word ik er dagelijks steeds nadrukkelijker aan herinnerd. En het doet me niks. Kaal worden hoort bij ouder worden. Nu is het nog wel zo dat de meeste haren de kaalheid nog wat verbergen. Dat komt vooral ook doordat ik mijn achterhoofd niet zelf kan zien. Gade knipt mijn haren van tijd tot tijd. Zij hanteert de schaar met enige mate van zelf aangeleerde deskundigheid en mij maakt het niet uit als er eens een lokje te veel afgaat of wat sprietjes schalks blijven uitsteken. Bij de laatste knipbeurt zei ze dat ze de natuurlijke tonsuur op het achterhoofd niet langer door handig modelleren kon verbergen. Het zij zo. Mijn vader was mooi kaal en mijn broers zijn allebei niet oud genoeg geworden om in de buurt van kaalheid te komen. Ik beschouw kaalheid dan soms ook als een overwinning van het leven op de dood. Een wedstrijdje. Wie wint? Wat is er eerder? De dood of de kaalheid. Bij mij lijkt de kaalheid een kleine voorsprong te krijgen.
Hoe kom ik op deze beschouwing over de kaalheid? Dat komt door Matthijs van Nieuwkerk. Die blijkt ooit gezegd te hebben dat als ADO bij de eerste vijf van de eredivisie eindigt, hij zich kaal laat scheren. En dat dreigt nu allebei te gebeuren. Hij deed de belofte toen ADO niet eens in de eredivisie speelde. Gisteravond werd Van Nieuwkerk door zijn tafelheer Jan Mulder gepiepeld, toen die laatste af en toe een zoemende tondeuse uit zijn zak haalde en dreigde al met zijn snoeiwerk te beginnen. Ik zag een lichte paniek in Van Nieuwkerks ogen. Angst voor kaalheid, voor tijdelijke kaalheid. Of toch angst voor de dood die soms volgt op de kaalheid. En wie weet, is het moedwillig afscheren van je hoofdhaar wel een onbewuste beïnvloeding van de genoemde wedstrijd tussen kaalheid en dood.
En al die kaalgeschoren hoofden die je tegenwoordig zoveel ziet? Misschien wel het overschreeuwen van de doodsangst, flinkdoenerij en gespeelde stoerheid. Kaal door keuze, omdat ze bang zijn voor de natuurlijk kaalheid, die hoe dan ook aftakeling inhoudt.