Met onderstaande tekst nam ik afscheid als columnist van de Effata parochie. Beschouw het ook als afscheid van meer dan tien jaar blogs schrijven.
Detien keer mocht ik in ons Parochieblad mijn licht laten schijnen over wat mij als kerkganger bezighield. Korte bespiegelingen, nauwelijks geschraagd door enige theologische onderbouwing. Ik putte uit mijn eigen herinneringen, het ene woord lokte het ander uit en voor ik het wist was er weer een stukje geschreven. Letters borrelden op en lieten zich met gemak tot woorden vormen, tot zinnen. Zinnen die ergens verscholen lagen te wachten op het moment dat ze geschreven werden. Zo openden zij zich. Effata, ga open. Ik kon zo schrijven omdat ik mij thuis voelde en geïnspireerd in de bedding van de Effeta-gemeenschap. Die gemeenschap van zoekende gelovigen, van gelovig zoekenden die elkaar ruimte liet, elkaar ruimte gaf.
Mijn geregelde stukjes waren mijn bijdrage aan die gemeenschap die mij aan het denken zette, orde in mijn bestaan schiep en mij soms, al was het maar even , liet zien. Zien wat onzienlijk leek. Dat waren, dat zijn gouden momenten. Soms vielen dan de woorden als vanzelf op hun juiste plaats. Alles klopte. Denken en doen in complete harmonie. Wat een geluk.
En toen werd ik ziek. Dat was ik al een tijdje, maar allengs openbaarde zich die ziekte steeds meer. Het gemak waarmee ik mijn leven leefde nam wat af. Dat wat mijn sterkste kant was geweest, mijn leven lang, brokkelt langzaam aan wat af. Zowel in doen als in denken. Mensen in mijn omgeving zeggen dat het allemaal nog best meevalt. Ik zelf weet wel beter. Mijn leven wordt nu beheerst door rollator en traplift. Het is de snelheid van die lift die het tempo van mijn bestaan aangeeft. Ik word door familie en vrienden in de watten gelegd en ik waardeer de dagelijkse aandacht van de medewerkers van Buurtzorg. Ik ben nu bezig de snelheid, zeg maar gerust traagheid, van mijn bestaan aan te passen aan de beperkte mogelijkheden die Mr. Parkinson nog biedt.
Ik schreef het eerste deel van dit stukje al weer weken geleden. Het kwam er niet van het af te maken. De letters lieten zich niet meer tot woorden rangschikken. Wat bleef was een soort betekenisloos koeterwaals. In de verte had het nog iets weg van een klinkdicht van Paul van Ostaijen, maar het was alleen de prullenbak waar het schrijfsel tot zijn recht kwam.
Als je een schrijver, zelfs de columnist van een parochieblad, zijn woorden afpakt is er alle reden om er letterlijk en figuurlijk een punt achter te zetten. Dat moment is nu. Het ga u goed. Adieu!
dag lieve Jan,
Ik voel veel droefheid bij het lezen van deze laatste column maar goed het is de harde werkelijkheid, het leven is eindig.
Ik wens je nog veel fijne, rustige, gezellige en blije momenten toe in gezelschap met je dierbaren.
Bedankt voor alle mooie en humorvolle verhalen, ik blijf aan je denken.
Liefs Dorry Massee
Bedankt Jan voor je mooie dagelijkse columns en voor de goede momenten die we samen beleefd hebben! Veel sterkte op je eigen tempo en blijf ondanks de beperkingen genieten van de mooie dingen!
Dank je Jan voor al je teksten, het lezen ervan was een genoegen!
Hallo Jan,
Heel veel sterkte en probeer te genieten van de tijd dat je nog in ons midden bent.
Ook Conny heel veel sterkte, ook met het mantelzorg werk.
Nichtje Elly
Dag Jan, ik heb altijd met veel plezier jouw blogs gelezen. Vol humor en zelfspot. En ik bewaar prachtige herinneringen aan de tijd als medekoorlid. Tranen gelachen. Zo blijf je op mijn harde schijf zitten. Ik wens je een mooie laatste route en een uitstekende bestemming.
Lieve Jan,
Dank voor al je mooie woorden. Ik vind je fantastisch!
Heb een mooie laatste reis en wie wat er nog allemaal voor je ligt…
Liefs Els
Dank je wel Jan, ik heb niet alle stukjes gelezen, maar wel een aantal en daarvan ik heb genoten en geleerd. En ook je gesproken columns bij de geschiedenis vrijdagen in het Valkhofmuseum waren een bron van inspiratie. Neem tijd voor jezelf, je hebt het verdiend.
Hans van Meteren
Lieve Jan,
Jij hebt me altijd al met woorden gepakt.ook al kan je ze niet meer fabriceren volgens jou en kost het jè meer moeite… jij blijft dat altijd doen ,je kunt niet anders. Ik zal ze blijven horen!
Mooie mens, ik zie u gaarne.
Dag Jan,
Prachtmens
Zover ik je ken ga je ook deze tijd met een humor en mooie bespiegelingen door.
Ik hou je even vast.
Loes