Opgenomen

Ik weet niet of mijnheer B uit Paterswolde zich erg ongerust heeft gemaakt nu hij een aantal dagen mijn blog heeft moeten missen. Een tijdje geleden liet hij mij als trouwe lezer weten dat hij zich zorgen maakte als hij niet elke dag mij via mijn blog tegenkwam. Die zorgen zijn (n0g) niet nodig, ik ben nog niet dood maar lig sinds een paar dagen weer eens in het ziekenhuis. In het ziekenhuis, aan het infuus. Een infuus dat er voor zorgt dat het vocht dat ik vasthoud toch op natuurlijke wijze mijn lijf verlaat. Ik houd dat vocht vast omdat mijn hart te zwak pompt om als een poldermolen die polder ook droog te houden. Mijn huisarts las mijn bloedwaarden en achtte het raadzaam mij naar het ziekenhuis te sturen en zo reed een reusachtige ambulance ons straatje in. Twee broeders hielpen mij de trap af en de brancard op. En in een kalm gangetje, nee, helaas geen gillende sirenes of blauwe zwaailichten, want dat zou ik toch wel mooi gevonden hebben, ging het richting ziekenhuis. Daar wachtte mij een eenpersoonskamer, want nu met covid weet je maar nooit. Een milde quarantaine en een testje verder deel ik nu een kamer met twee anderen. Binnen de kortste keren heb ik mij aangepast aan aan het ziekenhuisregime. Op de meest onmogelijke uren begint de dag en moet je bepalen wat wanneer je hoe laat iets wil eten of staat er iemand aan je bed om bloed te prikken, temperatuur te meten en wat in mijn geval heel belangrijk is, hoeveel ik afgevallen ben. Want minder gewicht = minder vocht.
Natuurlijk weet ik ook wel dat we vooral met symptoombestrijding bezig zijn. Het is niet voor niets dat ik nu al voor de derde keer met een zekere regelmaat hier te gast ben. Als ik vandaag of (over)morgen ontslagen wordt is dat met de wankele zekerheid dat ik over een tijdje weer opgenomen wordt.