Traplift

Ik woon voortreffelijk. Een prima huis, wat zeg ik, we hebben zelfs twee huizen, in een geweldig straatje. Natuurlijk blijft er af en toe iets te wensen over. De huizen zijn tamelijk gehorig en is het zo dat als ik moet niezen de buurman zijn zakdoek pakt. En de vier meiden die naast ons samen een studentenhuis bevolken vergeten wel eens rekening te houden met het feit dat zij niet de enige bewoonsters van de straat zijn. Maar in de praktijk valt dat allemaal wel mee en natuurlijk is het ook zo dat de een wat geluidsgevoeliger is dan de ander. En soms zijn er bewoners die nog moeten wennen aan het feit dat zij buren zijn. En dat is in een straatje als dat van ons onontkoombaar. Vrijstaande huizen kent ons straatje niet, maar als je je er voor openstelt krijg je daarvoor heel veel burengenoegen voor terug.
Terug even naar ons dubbele woonhuis. Heel veel ruimte voor twee mensen. Drie verdiepingen en als je de kelders mee rekent zelfs vier. Op de bovenste verdieping kom ik zelden. Op die verdieping heeft Gade haar werkkamer. We blijven  die kamer zo noemen, ook al werkt Gade niet meer. Het is haar pied à terre, al blijft dat een vreemde benaming voor deze hoog gelegen kamer. Op die verdieping twee kamers voor eventuele gasten en een badkamer. Een trap lager mijn ruime werkkamer, ook een onterechte benaming, een keukentje en onze slaapkamer en doucheruimte en weer een trap lager, en daar ga ik het overhebben, de woonkamer, ruime keuken en hoe heerlijk, een als het weer meewerkt zonnige tuin.
De trap tussen de begane grond en mijn werkkamer beklim enkele malen daags en dat is voor mij geen sinecure. Hijgend en puffend kom ik boven aan en duizelt het mij soms voor ik helemaal boven ben. Dat heeft niet te maken met de trap, maar veel meer met mijn tanende conditie die allerbelabberdst is. Natuurlijk, ik zou wat meer moeten bewegen, maar de geest is gewillig en het vlees steeds zwakker.
Over veertien dagen wordt er een traplift geïnstalleerd. Ik wil hier nog lang niet weg.