Zondag

Het was weer eens een zondag zoals zondagen er uit horen te zien. Voor het eerste sinds weken begon de dag voor mij weer met kerkbezoek. Een tijdje had ik verstek laten gaan. Was het gewoon luiheid, was het de warmte van het bed dat mij aan huis kluisterde of verschool ik mij achter de pandemie die iedereen aanried toch vooral thuis te blijven? Bovendien waren mijn mede-kerkgangers bijna stuk voor stuk lid van een of meerdere risicogroepen die in deze wankele tijden beter gemeden konden worden. En voorzichtigheid is niet alleen de moeder van de porseleinkast, ook te midden van zoveel broze mensen, is het oppassen geblazen. Af en toen volgde ik, als povere  vervanging een H.Mis op tv. Maar die inspireerde nauwelijks. De afstand was te groot en het scherm was eigenlijk te klein om de rituelen tot hun recht te laten komen. De kerk oogde akelig leeg, wierook kringelde op, maar was niet te ruiken. Ik had het wel gezien. Om echt te vieren, om wat dan ook te vieren, moet je samenzijn. Vieren wat ondenkbaar is, dood en verrijzenis.
Twee weken geleden had ik mijn eerste prik gehaald en ik praatte mij zelf aan dat ik mogelijk al een beetje bescherm was. Bovendien hadden de meeste kerkgangers, nam ik aan, allemaal inmiddels al hun eerste vaccinatie achter de rug. In ieder geval in de bovenarm.
Om de dag extra luister bij te zetten scheen de zon uitbundig. Ik zocht een plaatsje en volgde de route die daar naar toe voer. En ook op anderhalve meter was het mogelijk te ervaren dat waar er twee of drie in zijn naam  bijeen zijn, hij in ons midden is. Ik geniet van dit stille uur, samen. Vraag mij niet waarom, maar het doet mij goed. We prevelen zacht de gebeden mee, delen het brood en wensen elkaar woordeloos het beste toe.
Na de dienst praat ik nog even na op het kerkplein. Wij wensen elkaar een goede zondag. De wens komt uit.