De volgende dag

Meer dan vijf jaar heb je ziel en zaligheid gegeven om er het beste van te maken. Van heel verschillende kanten is je lof toegezwaaid over de manier waarop je leiding gaf, het onmogelijke mogelijk maakte en hoe het je lukte in de meeste gevallen boven de partijen te staan. Natuurlijk las je of hoorde je soms kritiek op je functioneren. De ene dag is de andere niet en bovendien kwam je ook uit een cultuur waarin het soms leek dat er gemakkelijker emoties werden getoond dan besloten lag in de volksaard van het land dat je, twee paspoorten of niet, ook als het jouwe beschouwde. En dat was dan van je gezicht af te lezen. Dat hoorde bij je, die levendigheid. Je hield van je werk. Werk dat je graag nog een periode langer had willen doen. Met liefde en overtuiging. Maar je wist ook dat er een moment zou komen dat er beschikt zou worden over je toekomst, of je verder zou mogen gaan met het werk dat je zo van harte deed. Niet tot eigen gewin, maar in de overtuiging dat het ging om het dienen van een goede zaak, een zaak van landsbelang, een zaak van levensbelang.
En je stelde je weer kandidaat voor een mogelijke herbenoeming. Als er geen tegenkandidaten gesteld zouden worden, zou het een gelopen race zijn en zou je per hamerslag benoemd kunnen worden. Maar er kwamen ook nog anderen die een gooi naar deze veel omvattende functie deden.
Een hele dag konden wij getuige zijn van de ‘sollicitatiegesprekken’. Hoe je het ook wendt of keert leken die ondervragingen er weinig meer toe te doen. De kaarten leken al geschud voor dat de laatste vraag gesteld was en het antwoord gegeven. Jouw naam kwam niet als eerste uit de stembus.
Khadija Arib, bedankt.