Gruwzaam

Ik weet niet of het woord bestaat. Gruwzaam. Ik tik het als titel bij het stukje van vandaag. Ik weet niet of ik het woord verzin, maar weet ook dat er niets nieuw onder de zon is dat alles al ooit ergens geschreven is  en er niets meer verzonnen kan worden. Ik tik het woord in en leer dat het al in 1898 in het Groot Woordenboek der Nederlandsche Taal is opgenomen. Afgrijzenwekkend, ijselijk, weerzinwekkend blijken wat alternatieven te zijn. Gruwzaam is het woord dat bij mij opkomt als ik steeds verder lees in Marieke Lucas Rijneveld’s Mijn Lieve Gunsteling. Het kostte mij wat moeite en tijd om de weg in dit boek te vinden. Het is een schurend verhaal waarin ik in het begin schrijfster, hoofdpersoon en verteller door elkaar haalde, geen vat kreeg op het perspectief. Nu ik net over de helft ben wordt het mij steeds duidelijker en heb ik het gevoel dat het steeds gruwzamer zal worden. Hoe de obsessieve begeerte van de dierenarts naar de vijfendertig jaar  jongere dochter van de veeboer waar hij voor werkt steeds verstikkender wordt. Het is alsof een helend wondje steeds weer wordt open gekrabd, opnieuw begint te bloeden en geen kans krijgt om te helen.
Het verhaal wordt in lange zinnen staccato verteld, een roffelend tempo, beeldend in niets en niemand ontziende helderheid, de lezer incluis. Rijneveld kan vertellen, Rijneveld kan schrijven en houdt de lezer in een gruwzame omklemming.