Weg

Ik ben een weekje weg. Het is bijna een traditie dat we een, twee keer per jaar naar het boshuisje in de Achterhoek trekken. Vooral Gade is verslingerd aan deze plek en alleen daarom ga ik graag met haar mee. Zij geniet van de bossen, de vogels, de rust. Ik zie hoeveel vreugde zij er aan beleefd en gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Voor mij is het of ik mijn kluis verplaatste heb. Het maakt mij niet uit waar ik ben, want zeker in de periode van lockdown ziet een gesloten terras in Nijmegen er precies het zelfde uit als een gesloten terras in Gorssel en is een gesloten museum daar even ontoegankelijk als in mijn woonplaats.
Ik heb mijn mobiele telefoon bij me en ook mijn laptop is mee. En feitelijk betekent dat dat ik helemaal niet weg ben. Mijn dagen hier zien er het zelfde uit als thuis. Ik schrijf mijn stukje, lees de krant en koester mij in het zonnetje dat zijn best doet te bewijzen dat de lente net begonnen is. En door Internet, whatsapp en e-mail ben ik niet zo bereikbaar als thuis, waar ik ook maar één bezoeker per dag mag ontvangen.
Voor dat ene weekje heb ik mijn driewieler thuis gelaten en wandelen beperkt zich voor mij tot een rondje rond het huis. Veel meer heb ik ook niet nodig, zeker niet als zo’n rondje wordt begeleid door een uitbundig vogelconcert.
Als ik hier ben sta ik ook stil bij de herinnering. dat hier op deze plaats Els, de moeder van mijn kinderen heel erg ziek is geworden en van hier is vervoerd naar het ziekenhuis. Het is goed te weten dat ze hier nog genoten heeft van de rust en de ruimte, van de bossen en gezang van de vogels. Er zijn slechtere plaatsen om afscheid te nemen.