Kozijnen

My home is my castle. Ja, dat is weer eens iets anders dan mijn huis is mijn kluis waar ik kort geleden nog over schreef. Maar het is allebei even waar. Ik voel mij altijd zeer veilig in mijn huis. Een huis biedt je bescherming. Daar voel je je thuis, is het vertrouwd.  Totdat…
Vannacht slapen Gade en ik niet in ons eigen bed, niet in onze eigen slaapkamer. En ook de komende drie, vier nachten zullen we te gast zijn in ons eigen huis, logeren we in de logeerkamer want morgen heel vroeg, eigenlijk voor mij nog midden in de nacht zullen de mannen komen voorrijden en deels bezit nemen  van ons huis. Vanmiddag kregen we de laatste instructies per mail toegestuurd: “Graag vragen wij u om er zorg voor dragen dat op de plek waar gewerkt word voldoende ruimte wordt gemaakt. Vloeren, trap en eventueel meubilair graag afdekken. U bent zelf verantwoordelijk voor uw eigen meubilair en inrichting. Een gedeelte van uw huis wordt tijdens montage een werkplaats, houd hier rekening mee.”
Er gaat vertimmerd worden aan ons kasteel. Dat mag ook wel, want het is al bijna 100 jaar oud. Her en der kierde het nodige, sloten ramen niet meer helemaal en was op een aantal plaatsen het dubbel glas aan vervanging toe. Ons huis wordt deels een werkplaats. Ik krijg visioenen van werkbanken, draaischijven en houtbewerkingsmachines en lagen stof en zaagsel. Gedurende deze week zullen wij ons terugtrekken in onze logeerkamer. Mijn kluis zal geen bescherming bieden, geen rust, geen kalmte. Er zullen ruiten vervangen worden en op een paar plaatsen komen nieuwe kozijnen.
De bouwplaats is niet toegankelijk voor publiek, wij mogen niemand ontvangen. Het kozijnenbedrijf doet ons : “Het dringende verzoek de voorschriften van het RIVM in acht te nemen. Dus gelieve tenminste 1,5 meter afstand te houden en tijdens ons bezoek niet meer dan 2 personen buiten onze monteurs aanwezig in het huis.”
We zullen zien, ik probeer u op de hoogte te houden, als ik tenminste in mijn kluis kan komen n dat geen werkplaats is geworden.