Dans

Zijn we in cultureel opzicht nu een rijk of een arm land? Daar wordt heel verschillend over gedacht. Wij kunnen ons beroemen op grote schilders, vooraanstaande danstheaters, top acteurs en toneelspeelsters, begenadigde wereldcineasten, architecten van wereldnaam, orkesten wier faam de landsgrenzen ver over stijgt. Maar desondanks kunnen wij niet bogen op een al te grote aandacht voor kunst en cultuur. Met het nodige dedain wordt over kunst en cultuur gesproken als een leuke hobby, vermaak voor de happy few, elitair genoegen waar de gewone man niets te zoeken heeft. Dat gevoelen vindt zijn wortels in wat we dan wel noemen onze calvinistische volksaard en het van oudsher ontbreken van  een hofcultuur die kunstenaars ondersteunde.
Het is al weer een paar jaar geleden dat wij op straat schreeuwden voor cultuur en zo hoopten rigide bezuinigingen op het gebied van kunst en cultuur te kunnen keren. Maar probeer een bewindsman die er prat op ging geen affiniteit te hebben met het veld waar hij politiek verantwoordelijk voor was maar eens  van het belang kunst en cultuur te overtuigen. Hij beroemde zich er op dat die afstand tot dat veld hem juist de meest geschikte man voor die post te maken, zeker als er bezuinigd moet worden.
Ik kwam op deze overweging toen ik keek naar het Kamerdebat van vanmiddag over het gedoe rond het al dan niet handhaven van de avondklok . Een debat dat op dit moment nog niet afgelopen is, maar waarvan de afloop te voorspellen is. Al kijkend en luisterend ontdek ik toch nog een cultuuruiting waarin ons land een zekere faam heeft in heeft verworven en dat is de rituele dans. Een dans die nu weer gedanst wordt in het vergaderzaal van Tweede Kamer. Een dans waar de choreografie vast ligt in een statisch decor, zonder verrassende rolverdeling. Soms doen de dansers hun uiterste best even een eigen interpretatie te geven, een poging die uiteindelijk sneeft. De rituele dans gedoogt geen interpretaties. De passen liggen vast. De dansers kennen geen andere.