Noodverordening

Het is een stralende winterdag. De temperatuur is rond het vriespunt, de zon schijnt uitbundig. Het is kraakhelder. De witte wolkenflarden maken de lucht nog blauwer. Nauwelijks een zuchtje wind. Als ik van wandelen hield zou dit een uitgelezen dag zijn voor een ommetje. Maar ik ben al dagen, misschien wel weken, niet echt meer de deur uit geweest. Want ook al ziet er nu niet zo uit, het virusspook waart nog steeds rond.
Op de radio hoor ik dat op verschillende plaatsen een noodverordening van kracht is. Die twee dingen, een noodverordening en een mooie winterdag lijken nu net helemaal niet bij elkaar te horen. Die slaan als een tang op een varken. Maar het kan best eens zo zijn dat er met meer dan met tangen geslagen gaat worden. Er zijn demonstraties aangekondigd, sommige al bij voorbaat verboden. Voor delen van Amsterdam, maar ook voor Meppel, Eindhoven en Venray geldt ook een aanscherping van de noodverordening. Op een aantal van die plaatsen zijn bijeenkomsten aangekondigd. Via de sociale media gaan uitnodigingen rond om te komen ‘koffiedrinken’, vaak op plaatsen die bekend staan om hun aantrekkingskracht voor een groot publiek. De politie waarschuwt dat de koffievisite wel eens op een koude kermis zou kunnen komen en dat de bijeenkomsten gekaapt gaan worden door relschoppers en amokmakers die meer komen om de boel op zijn kop te zetten dan om te demonstreren. Demonstranten die als eis hebben het intrekken van de coronamaatregelen onder het mom dat zij hun vrijheid terug willen. Een vrijheid die door het instellen van een avondklok naar hun zeggen schandalig wordt ingeperkt. En als je dat maar vaak en hard genoeg zegt ga je geloven in dat wat je zegt. Zij doen mij denken aan het apenvolk uit Kiplings ‘Jungle Book’ dat als motto heeft: “We zeggen het allemaal, dus het is zo.” Dat lijkt een zelf verzonnen vrijbrief voor plundering en vernieling , maar het is niet meer dan een brevet van kortzichtigheid en onbenul. Of een noodverordening daarvoor soelaas biedt?