Droge naald

“Ik stel voor iets anders te proberen”, is de reactie van mijn fysiotherapeut als ik hem vertel dat ik nog steeds last heb van een onwillig been. Nu is het wel zo dat ik niet elke dag met overgave al de oefeningen heb gedaan die hij mij heeft opgegeven en die bij een wat consequenter uitvoeren mogelijk wat meer soelaas zouden hebben gegeven en mijn beenspieren toch wat beter zouden laten functioneren. (Nou, in die zin hadden wel een paar punten kunnen staan, zou de leesbaarheid ten goede komen. Hier zijn er 3 …, naar believen te plaatsen.)
Hij stelt voor met een naald in mijn spier te gaan wroeten. Een techniek die dry needling heet. Klinkt wat minder eng dan droge naald. “Ga maar even liggen.” Ik strek mij uit op de behandeltafel. En dan gebeurt er direct weer wat mij altijd overkomt als ik voor een onderzoek op een behandeltafel ga liggen. Ik kom in een soort hospitaliseermodus, die wordt gekenmerkt door een groot gevoel van overgave en berusting. Met overtuiging kom ik in de rol van patiënt vol van vertrouwen in de behandelaar. “Als het goed is voel je wat spanning in de spier die ik met een dunne naald toucheer.” Ik zucht eens diep. Ik heb al wat vaker acupunctuurnaalden in mijn lijf gehad, maar ik ben nog nooit gedryneedeld. Vond ik altijd eng klinken. Mijn been wordt gedept met wat alcohol. Het is dat ik al jaren geen sterke drank meer tot mij neem, maar anders zou dit het uitgelezen moment zijn voor een borrel als licht roesje. “De naald zit er in, ik ga nu de spier stimuleren.”  Het is goed dat hij me dat zegt, ik heb geen prikje gevoeld. Mijn bovenbeenspier reageert op de prikkeling. De spier trekt samen. “Mooi zo”, zegt de therapeut, “Kom maar weer overeind, dan gaan we nog wat oefeningen doen.”
Verbeeld ik het me nou of beweegt mijn spier zich echt wat soepeler?