Lourdes

Ik ben in mijn leven maar een keer naar Lourdes geweest. Het   is al weer tientallen jaren geleden dat ik met Gade en soort Tour de France heb gereden. We reden tegen de klok in vier weken Frankrijk rond. Via de westkust (overigens heeft Frankrijk wel een zuidkust, maar moet het zonder een oost- en noordkust stellen) reden wij zuidwaarts. Zo tegen de Pyreneeën aan sloegen we linksaf en via de Drôme en de Vercors trokken we weer noordwaarts, langzaam aan richting huis. We trokken van camping naar camping met ons minitentje. Campings waar we twee, soms drie dagen bleven staan en dan weer verder trokken.
Lourdes was de meest zuidelijke plaats die wij aandeden en waar we een paar dagen kampeerden. Wat me van Lourdes onder meer is bijgebleven  dat het er ontzettend regende. En niet zo maar even een buitje, maar het bleef , althans in mijn herinnering maar hozen. De zondvloed leek weer aangebroken en er viel zoveel water, Lourdeswater wel te verstaan, dat wij dachten dat we onze reis verder zwemmend zouden moeten afleggen. Op zo’n drenzende middag bezochten wij in een grote theatertent een son et lumière voorstelling zoals ze die alleen in Franrijk lijkten te kunnen maken, waarin de wondere verschijning van de H. Maagd aan Bernadette Soubirous werd verbeeld. Toen de voorstelling afgelopen was scheen de zon. Geen druppel regen meer. Een wonder. We bezochten de grot waar Maria zo vaak aan Bernadette verscheen, staken een kaarsje aan, je weet immer maar nooit en verbaasden ons over de fietspaden die door het heel dorp leken te lopen, maar bedoeld bleken te zijn voor de rolstoelen en verrijdbare bedden van de zieken die hier op genezing hopen.
Ik kom op deze Lourdes-herinnering na het lezen van de column van Bert Keizer over Mariaverschijningen in de Trouw van vandaag: “wie de ­Mariaverschijning de deur wijst op grond van een rationele overweging, steekt een lontje aan dat weldra tot in het hart van het religieuze wereldbeeld zal voortgloeien”. Dat lontje is met nog geen duizend emmers Lourdeswater te doven.