Zwijmelen

Vandaag is het V-day. Vaccinatiedag. Vanochtend zijn de eerst anti-covid injecties in Nederland gezet en daarmee is voor heel even Veghel de hoofdstad van Nederland. In de krant staan schema’s waaruit je met enig speurwerk kunt afleiden wanneer je aan de beurt bent voor een injectie. Wat mij betreft, ik reken mij tot de categorie zelfstandig thuiswonende 75+’ers, is dat ergens in het tweede of derde kwartaal van dit jaar, zeg maar tussen april en september. Als alles meezit tenminste en er geen kinken in kabels komen. Tot het zover is, is het te hopen dat het virus mij ongemoeid laat. En dat is nog maar afwachten, want ik hoor van steeds meer mensen in mijn omgeving dat het virus in meer of mindere mate hen heeft weten te vinden en zij ondanks allerlei voorzorgsmaatregelen getroffen zijn. En in heel veel gevallen is niet te achterhalen hu en van wie zij de besmetting hebben overgekregen. Het virus laat geen afzender achter.
Ik heb het er met Gade over. Het lijkt ons raadzaam de ‘splendid isolation’ waar wij ons al tijden in bevinden toch nog maar wat strakker aan te halen en alleen maar als het echt nodig is mensen (max.2) op gepaste afstand te ontvangen en het er zelf op uitgaan tot een minimum te beperken. Mijn bestaan lijkt steeds meer op een kluizenaarsbestaan, dat ik van harte met Gade deel. Maar gelukkig kan ik mij, ik schreef daar eerder over, heel goed vervelen. Ik rek de nachten wat op, slaap lang uit en heb vanmiddag een nieuwe en uiterst plezierige tijdsbeleving aan mijn bestaan toegevoegd. Ik heb heerlijk gezwijmeld bij een Engelse kostuumfilm, een romantisch verhaal dat ook nog eens gestoeld was op werkelijke gebeurtenissen in het Engeland van de 18e eeuw, de tijd waarin maîtresses tot een geaccepteerd deel van de entourage gerekend leken te worden. Als je je overgeeft aan zo’n verhaal vliegt de tijd voorbij en lijkt er even geen virus of vaccinatie te bestaan en word je gefascineerd door de élégance van die op het oog zo gedroomde tijd. Zwijmel, zwijmel. Leve Netflix.