Spiermassa

Omdat ze zeggen dat het goed voor me is heb ik sinds kort een wekelijkse afspraak met een fysiotherapeut. En ik moet bekennen dat ik in dat half uurtje meer beweeg dan in de rest van de week. Maar in die rest van de week voel ik nog wel dat ik even intensief bezig en geweest. Mocht het zo zijn dat mijn spiermassa in de loop der jaren bijna tot een absoluut 0-punt is gedaald, dat beetje spieren laat zich na mijn oefeningen duidelijk voelen. Het rekken en strekken lijkt zich uit te betalen.
Mijn therapeut heeft zich gespecialiseerd in het behandelen van patiënten met Parkinson. Een van de gevolgen van die ziekte is dat je allengs steeds strammer en stijver wordt, maar een neveneffect kan ook zijn dat je lijf steeds beweeglijker wordt, het befaamde trillen. Nu heb ik daar nog betrekkelijk weinig last, maar het lijkt wel een beetje de paradox van Parkinson. Door de medicatie, is mijn eigen en daardoor volstrekt nergens op gestoelde  diagnose, zwabbert mijn rechterbeen in rust als danst het in zijn eentje de tango. Dat gebeurt bijna autonoom, maar laat zich ook zeer wel beteugelen als ik mij concentreer. Die beweeglijkheid betreft alleen mij rechterbeen. De overige ledematen bewegen zich, zij het veel te weinig, nog naar behoren. Maar dat naar behoren is ook maar een relatief begrip want een wandeling reken ik  niet meer tot een van de genoegens. Lopen is lastig.
Mijn therapeut drukt mij op het hart om ook thuis van tijd tot wat oefeningen te doen. Dat zal het effect van zijn opdrachten in ons gezamenlijke halfuurtje alleen maar versterken. Braaf fiets ik dan op de hometrainer, trek aan elastische apparaten en prijs mijzelf om mijn inzet bij het met grote passen en knieheffingen door de oefenruimte lopen. Maar er zal nog wel wat tijd over heen gaan wil mijn spiermassa weer een massa spieren worden. Wel kan ik heel goed voelen waar dat restje spieren nog zit. Dat voelt als winst, maar of het dat ook is?