Sterretje

Samen met Gade heb ik afgeteld. 5, 4, 3, 2, 1! Zalig Nieuwjaar. We zoenen elkaar het nieuwe jaar in. Houden elkaar stevig vast en met Youp van ’t Hek fluister ik “We zijn er nog!”. En dat verbijstert me elke jaarwisseling weer. Ik ben er nog en dat nog steeds tot wederzijds genoegen. Misschien is dit wel het laatste oud & nieuw dat ik meemaak. Maar dat denk ik al jaren en toch wordt het steeds weer tot mijn eigen verrassing 1 januari. We gaan naar buiten en 1 minuut in het nieuwe jaar is het nog stil, heel stil op straat. Ik heb geen vuurwerk gekocht, mocht ook niet meer. Een doosje sterretjes dat is alles wat ik bij me heb. Koud vuur, noemde we dat vroeger, tot het moment dat je je vingers brandde aan het nagloeiende sterretje.
Er gaan meer deuren open. Buren. Op afstand roepen we elkaar toe. De beste wensen. Zalig Nieuwjaar, Happy New Year. We blijven ver van elkaar , geen omhelzingen, geen zoenen, geen knuffels. Een paar straten verder schieten mensen vuurpijlen af. Twee, drie, niet meer. Een paraplu van lichtjes daalt neer. Hoog boven de huizen zweeft als een kleine rode stip een wensballon. De overburen laten ons delen in de champagne die zij uitschenken. Ik nip een slokje. Prosit Neujahr. Er wordt gebeld met ouders en vrienden. Zijn we nu eigenlijk met ons twintigen een eigenlijk verboden samenscholing? Dan is er een dreun van een verre carbidbus. Maar dat is het dan ook wel. Er worden nog wat sterretjes aangestoken. F0nkelend licht waarmee sterrenstrepen door de warme nacht getrokken worden. Een nog niet begrepen boodschap in niet bekende tekens. Sterretjes die doven. Het wordt weer nacht, de nacht van 1 januari 2021. Een eenzame fietser haast zich door de straat. Buren trekken zich weer terug ik hun eigen huis. En zo werd het 2021, de volgende dag.