Kaps

Op de radio hoorde ik vanochtend nog een flard van een uitzending over Fred Kaps. Fred Kaps? Hij bleek 40 jaar geleden gestorven te zijn en dat was voor een radiomaker aanleiding genoeg om een uitzending aan hem te wijden. Fred Kaps was een wereldkampioen goochelaar en in zijn tijd een beroemdheid. Ik herinner hem nog van de tijd dat de tv alleen nog maar zwart-wit uitzond en hij daar zijn onnavolgbare trucs uitvoerde. Een lange slanke verschijning met krullend haar in onberispelijk rokkostuum. Het was in de jaren dat ik in Eindhoven woonde. Mijn academiejaren. Ik woonde in huis bij mijn veel oudere broer en zijn vrouw. Drie jaar heb ik bij hen gewoond en dat wonen was meer dan alleen maar een slaapkamer hebben, ik was huisgenoot. Ik at met mijn broer en zijn vrouw, we keken samen tv, we waren samen een huishouden. Het was midden jaren ’60 van de vorige eeuw. Het was in die tijd, maar daar hadden we toen nog geen weet van, dat bij Truus, de vrouw van broer, mijn schoonzus de eerste ziekteverschijnselen zich begonnen te openbaren. Truus was wat onhandig, verstapte zich. Bij het afruimen van de tafel dreigde er vaak een bord en bestek te vallen, iets wat op miraculeuze wijze als bij toverslag toch nog net niet gebeurde door een corrigerende zijstap. Mijn broer kon het dan niet laten om haar te betitelen als ‘Fred Kaps’, naar de goochelaar die op onnavolgbare wijze alles toch weer op zijn pootjes terecht liet komen.  Zij zelf kon daar op die momenten ook nog om lachen en zei dan ook als er iets mis dreigde te gaan zelf  ‘Fred Kaps’ en acteerde dan vaak verbazing over haar eigen handelen.
In de loop der jaren bleek het echter helemaal niet zo lollig. Truus bleek heel ernstig ziek en leed aan de ziekte van Huntington die haar op veel te jonge leeftijd fataal werd. Daar bleek geen trucje voor te bestaan.