Vogelhuisje

De tuin ligt er wat moedeloos bij. Dat doet die altijd wel in deze tijd van het jaar. De planten hangen er wat verlept bij, lijken in winterslaap en doen zo nieuwe krachten op om over een tijdje weer uit te botten tot een kleine gestructureerde wildernis, schuilplaats voor Harrie de kat die nu vaak weer spoorslags naar binnen komt als zij even een ommetje heeft gemaakt. Het is haar allemaal te kaal. De appelboom en ginkgo hebben hun bladeren allang verloren en de magnolia in buurmans tuin laat in al zijn kaalheid zien waar straks de bloemen in rose-wit zullen uitbarsten. Maar de lente is nog ver, de winter moet nog beginnen.
De vogeltjes vinden het prima dat Harrie maar weinig buten is. Zij hoeven elkaar niet te waarschuwen voor dat in hun ogen zwarte gevaar, zolang die kiest voor het warme huis in plaats van een vochtige tuin. En ze hebben het helemaal naar hun zin als er wat zaad in een schoteltje voor hen op de tuintafel wordt klaar gezet. De meesjes wisselen elkaar af. Zoveel lekkers, maar het blijft natuurlijk oppassen, want Harrie kan altijd onverwacht toch opduiken. Je weet maar nooit. En zo’n schoteltje voer is natuurlijk niet te versmaden, maar een klein regenbuitje en het kostelijke zaad staat onder een laagje water. Einde vogelbuffet.
Gade is misschien in een vorig bestaan een koolmees geweest. Iets van dat koolmezenbewustzijn lijkt nog in haar te huizen. Zij heeft een studie gemaakt van de verschillende vogelhuisjes en heeft een klassiek model voor ogen met een overdekte voedselplateautje waar een mees van een droog zaadmaaltje kan genieten en dat onbereikbaar is voor Harrie, al moet je haar klimcapaciteiten natuurlijk nooit onderschatten. We hebben haar al vaker om de meest ontoegankelijk takken een balans-act zie uitvoeren.
Om de hoek is er een vogelhuisjeswinkel. Er is een exemplaar naar Gades gading voorhanden. Het huisje maakt van de tuin nog meer een wintertuin. Het wachten is nu op de bezoekers.