Ernst

Ernst kwam uit Denemarken. Uit Odense, de stad van H.C. Andersen. Het was aan het begin van de jaren ’70, een leven geleden, dat ik hem leerde kennen. Als Vierdaagse-loper logeerde hij bij mijn schoonouders van toen. Via de VVV was hij bij hen terecht gekomen, zoals duizenden wandelaars die vier dagen bij particulieren onderdak vonden. Op de een of andere manier ‘verhuisde’ Ernst naar ons toen hij weer naar Nijmegen kwam om mee te lopen. Vele jaren na elkaar was hij gast bij ons, bracht later zijn vrouw Else en dochter Sine mee. De Vierdaagse en Ernst waren onlosmakelijk met elkaar en ons verbonden. Hij leerde mij in het Deens vloeken en dankzij hem kon ik Deense wandelaars in hun moedertaal een goede wandeling wensen. Ik schafte mij zelfs een Linguaphone-cursus Deens aan die mij in het Deens leerde zeggen dat de kleine jongen een blauwe broek aanhad: “Den lille dreng har blå bukser på“. Nu niet direct een zinnetje dat een boeiend gesprek tot gevolg had. Wij communiceerden in een mengelmoesje van Deens, Nederlands en Engels met elkaar. Hij logeerde niet alleen bij ons, maar wij gingen ook met vakantie naar Denemarken en verkenden dat land vanuit zijn huis, eerst met ons tweeën, Els en ik, en later ook nog met de kinderen.
Maar zoals dat gaat met dit soort contacten, ze verwaterden. Zeker toen Ernst niet meer deze kant opkwam voor de Vierdaagse. Een paar jaar gelden is hij nog langs gekomen en heeft bij ons overnacht. Samen met zijn dochter fietste hij van Odense naar Barcelona en waren wij een etappeplaats. Wat bleef was de traditionele kerstkaart met  de wens “God Jul!”, Vrolijk Kerstfeest.
Vanochtend kwam er post uit Denemarken. Ik dacht nog , die is er ook vroeg bij dit jaar. Het kaartje is niet door Ernst geschreven. Ik lees: “Dear Connie & Jan, I wish you a merry Christmas. I have a sad tiding for you. Ernst passed away on 4th August and his funeral was on his 70th birthday. Dearly Else“.
Heel zacht zeg ik in mijzelf  “For Satan“. Verdomme, van hem geleerd.