Beer is al heel vaak op visite geweest. Beer is heel veel hond die nu al weer tijden bij de overbuurvrouwen woont. Aanvankelijk als noodopvang, een opvang die steeds meer een permanent karakter krijgt. Gade gaat geregeld met Beer uit wandelen. Dat vindt ze fijn en Beer meestal ook, al geeft hij soms te kennen dat het voor hem niet hoeft. Dan gaat de wandeling niet door. Beer verzet dan geen stap en de vele kilo’s hond winnen het dan met gemak van de mens. Geen stap is voor Beer dan geen stap, zelfs geen klein pasje. Hij staat verankerd op zijn plaats en neigt alleen tot beweging als er weer richting huis gegaan wordt. Maar meestal is Beer zeer gezeglijk, goeiige lobbes eerste klas .
Vanmiddag ben ik Beers oppas en logeert hij bij mij. De begane grond van ons huis kent hij als geen ander, daar komt hij graag. Maar vanmiddag ontvang ik hem op mijn werkkamer op de eerste verdieping. Nu zul je denken dat Beer als bewoner van een bovenhuis wel gewend is aan een trap, maar de ene trap is de andere niet. Het kost enige overredingskracht voor hij bereid is naar boven te komen, maar als hij daar is kwispelt zijn staart van genoegen bijna van zijn lijf. Tjee, wat zijn hier veel nieuwe dingen te ruiken. Opgewonden loopt hij door de kamer, komt steeds even bij mij langs, legt zijn immense kop in mijn schoot om van daaruit weer een ander hoek uitgebreid te gaan besnuffelen. Ik weet dat het niet kan, maar ik meen toch zeker hem te zien glimlachen.
Beer heeft allerminst een hondenleven, maar gezellig spannend is het wel op zo’n nieuwe plek. Elk nieuw geluid wordt enthousiast verwelkomd met een fikse blaf. Het aan gaan van de wasmachine, het slaan van de klok wordt luidblafs beantwoord waarbij hij zijn kop schuin draaiend mij aankijkt en ik hem geruststellend vertel dat het de wasmachine of de klok is die hij hoort. Beer neemt het voor kennisgeving aan.
We spelen met een balletje, houden elkaar bezig tot hij het genoeg vindt. Slobbert wat water naar binnen, strekt zich uit en gaat lekker liggen. Ik schrijf een stukje. Braaf Beer, brave hond.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
weer een glimlach op mijn gezicht, dankjewel