Gekend

In zijn blog van vandaag vraagt mijn neef zich af wat hij nog weet van zijn opa’s, ja, wat hij eigenlijk weet van zijn vader. Drie mensen met hun eigen levensverhaal die hoe dan ook op de een of andere manier ook resoneren in zijn eigen bestaan. Mensen die in de loop van de tijd bijna niet meer zijn dan de plaats die zij innemen in zijn stamboom, een naam, een geboortedatum, een sterfdag. Hun verhalen zijn vervaagd, opgelost, vergeten en niet meer verteld.
Ik ga na hoe dat bij mij zit. Wat weet ik nog van mijn vader? Ik was 22 toen hij stierf, wij scheelden meer dan een generatie. Hij was al 54 toen ik, een nakomertje, geboren werd. Het was een bezorgde man en eigenlijk leefden we in twee werelden. Hij in de zijne, ik in de mijne. Twee werelden die elkaar geregeld raakten, maar eigenlijk nooit een werden. Steeds verder uit elkaar gingen. Ik herinner mij met warmte,  het is een van de oudste  die ik heb, dat ik als peuter op vrijdagavond samen met hem ging slapen, om 7 uur, want hij moest er  om 3 uur ‘s-nacht weer uit naar de bakkerij om vers brood te bakken. En voor ik insliep maakten we samen rijmpjes, om en om. Ik een regel, hij een regel: De kat zit in de schuur, de klok hangt aan de muur. Ik geloof nog steeds dat toen mijn liefde voor taal geboren werd. Maar je blijft geen peuter, trekt je eigen spoor en verliest je vader uit het oog. Ik kan mij geen wezenlijk gesprek met hem meer voor de geest halen. Meer een opa dan een vader, maar wel een heel lieve, een bezorgde, te bezorgde opa die steeds minder begreep wat ik deed. Alsof ik dat zelf wel wist. We hebben elkaar nooit echt gekend. Dat moeten we straks in de hemel nog maar eens goed maken
Mijn echte opa’s heb ik helemaal nooit gekend. Mijn opa van vaderskant stierf 40 jaar voor ik geboren werd, mijn andere opa ging dood toen ik een paar maanden was. Niemand heeft mij ooit over hen verteld. Ik moet ze fantaseren.