Uitje

Wij hebben weer eens een uitje. Gade en ik. Het is het woord dat wij gegeven hebben aan een gezamenlijk uitstapje. Dat heeft niets groots en meeslepend in zich. De activiteit wordt niet voor niets met een verkleinwoord aangegeven. Alleen in die kneuterige vorm heeft het betekenis. Uit of uitstap, daar kan ik mij niets bij denken. Een uitje of uitstapje heeft ook al ga je weg van huis toch nog iets veiligs. Je gaat niet op avontuur, overlevingstocht of energievretende activiteit. Niks geen prestatie, maar gewoon een uitje. Een uitje kan van alles zijn, als het maar binnen zijn perken blijft. Het bezoek aan een nabij maar niet gekend museum, een rondje fietsen door de Ooijpolder, op de koffie bij vrienden in een dorp verderop, een ijskoffie op een met bomen overhuifd terras. Een uitje is gehoor geven aan de uitnodiging je eens los te rukken van het beeldscherm en er op uitgaan. Fiets of auto, maakt niet uit, hangt ook af van hoe ver het doel is. Rij jij of rij ik.
Gade heeft een uitnodiging om het werk van een goede kennis te bekijken. Een kleine maar fijne expositie  die in een grensdorpje te zien is. We rijden de polder in en slingeren over dijken die willekeurig in het land gedrapeerd lijken. Het landschap is getekend in verschillende kleuren groen en de luchten lijken Hollandser te willen zijn dan ooit door een schilder vastgelegd. Wat een licht.
Het dorp lijkt te slapen, zoals alle grensdorpen in een vergeten stuk van het land lijken te slapen. Even is het heel druk. Een trage tractor, veel te groot voor de smalle wegen, gaat aan het hoofd van een lange rij volgauto’s. De stoet lost op als de leider een boerenerf op rijdt.
We zijn er en bewonderen het uitgestalde werk. Frêle vormen door de kunstenaar ontdekt en glans gegeven. Stil werk, dat rust uitstraalt, uitnodigt tot zowel woordeloos beschouwen als het zoeken naar een verhaal, dat je zelf mag verzinnen.
We rijden door de polder langs de rivier terug. Welk passend decor voor dit uitje.