Rouwfeestje

Nee, het is heus geen tikfout. De titel van dit stukje is inderdaad  ‘Rouwfeestje’. Vandaag vierde ik alweer voor de zoveelste keer het jaarlijkse rouwfeestje. Zo noemde een van de gasten deze jaarlijkse bijeenkomst waarop we de sterfdag van een goede vriend herdenken. Elf jaar geleden op deze dag stierf hij. Hij had de leeftijd van de sterken al bereikt, maar het verlies van een dierbare blijft hoe dan ook knagen. Natuurlijk heelt te tijd alle wonden, maar het litteken dat overblijft kan geregeld nog flink opspelen. En al laat het boek Prediker ons weten dat er een tijd voor alles is, toch likt de tijd van sterven altijd ongelegen te komen. Hoe onontkoombaar die tijd ook is, het blijft moeilijk er aan te wennen  en te kunnen bevroeden hoe je die zult beleven. Dat blijft afwachten en hopen dat het mee zal vallen.
Sinds zijn overlijden organiseert zijn weduwe op zijn sterfdag een bijeenkomst voor haar en zijn kinderenen kleinkinderen en een handjevol goede vrienden, waaronder Gade en ik ons ook mogen rekenen. Wij verzamelen ons op het plein voor de begraafplaats en gaan dan naar zijn graf.We begroeten elkaar dit jaar op afstand. Heel wat aanwezigen mogen  zich tot lid van een risicogroep rekenen, dus voorzichtigheid blijft geboden. Bij zijn graf leggen we bloemen, zijn even stil en zeggen tegen elkaar dat het al weer elf jaar geleden  is en vragen ons af waar de tijd blijft. De herinneringen aan de overleden vriend zijn zoet en worden door een zwager fijntjes verwoord. Traditiegetrouw wordt de bijeenkomst afgesloten met een gemeenschappelijke lunch in een restaurant. Dit jaar niet aan een grote lange tafel, maar er zijn vier tafeltjes waar het gezelschap krampachtig probeert de gewenste afstand in acht te nemen. Iets dat maar zeer ten dele lukt. We kruipen toch wat dichter bij elkaar als een povere vervanging van het elkaar op afstand met een simpele buiging begroeten. Genegenheid lijkt haast niet zonder aanraking te kunnen. En toegenegen zijn we elkaar, op deze manier nu al elf jaar lang.