Verveling

In de krant lees ik dat je van verveling dood kunt gaan. Hoe en en wat je precies zou moeten doen om dat te kunnen weet ik niet. Ik had aan de kop van het artikel genoeg om het er mee oneens te zijn. Ik ben namelijk een meester in het mij vervelen. Ik kan er een schier onmeetbaar genoegen aan beleven om druk te zijn met niets doen. Gewoon zitten, bij voorkeur in mijn heerlijke luie stoel en dan voor mij uit te staren. Niks geen mooie woorden proberen te geven aan dat wat ik aan het doen ben of liever gezegd aan dat wat ik niet aan het doen ben. Laat duidelijk zijn, ik ben niet aan het mediteren, niet aan het peinzen, niet aan het bedenken, ik doe gewoon niks anders dan mij vervelen, een soort van opperste manier van het beleven van het verglijden van de tijd. Dat is het enige dat gebeurt: de tijd verglijdt en verder niets. Er wellen geen diepe gedachten in mij op, er wellen zelfs geen oppervlakkige gedachten in mij op. Er gebeurt niets. Ik verveel me, en voel mij zalig.
Vervelen doe je het beste in je eentje als er niets anders is dan jij en de tijd. Zorg dat er geen dingen zijn waar je je druk over zou kunnen maken, dat staat de verveling alleen maar in de weg. Dat brengt onrust in lijf en geest en daar kan verveling helemaal niet bij gedijen. Verveling is niet gebaat bij activiteit, verveling is vooral gebaat met niets. Als er iets is zal de verveling zich schuilhouden of juist op de loop gaan. Dan zit je daar opgescheept met je duizenden gedachten, overwegingen, besognes, pro’s en contra’s en de ergernis dat je nergens aan toe komt door al die druktemakerij. En dat nergens aan toe komen, dat is nou net de beloning die je krijgt van een goede verveling. Als je je goed verveelt, dat steeds beter leert te doen, steeds beter durft te doen is dat levenskwaliteit verhogend. Mensch, durf je te vervelen!