Schatkist

Er is een kamer in ons huis waar ik zelden of nooit kom. Het is een kleine kamertje waar precies plaats voor een eenpersoonsbed is, af en toe op een rek de was hangt te drogen. Soms wordt het kamertje als strijkkamer gebruikt. En af en toe logeert er iemand als de grote logeerkamer bezet is. Het is eigenlijk een klein rommelkamertje. Aan de wand wat foto’s en schilderijtjes waar elders in huis geen geschikte plaats meer voor is en nu in dat kamertje een vergeten bestaan leiden. Gade heeft er onlangs een opbergkist bijgezet waar met de seizoenen de inhoud wisselt van winter- en zomerkleding. Die kist paste nog net in het kamertje. Vandaag moest zij, vraag mij niet waarom, weer even op dat kamertje zijn. Onder het logeerbed stond een plastic doos die tot de rand gevuld was met lang vergeten zaken. Er lag ook een map in die zij mee naar benden bracht. In die map zat de feestgids van de bruiloft van mijn jongste broer  die in 1953 trouwde met daarbij ook de officiële toespraak die mijn vader bij die gelegenheid hield. Ik lees hem terug en nu na al die jaren wordt het weer duidelijk van wie ik mijn redenaarsgaven heb. Gade zegt dat er nog veel meer moois voor mij in die doos zit. Reden genoeg voor mij om naar dat zelden bezochte kamertje te gaan.Ik kan niet meer terug halen hoe er zoveel verschillende zaken in die doos, een schatkist eigenlijk, terecht zijn gekomen. Beschilderde tegeltjes van Henk Potter, foto’s van golfteams waar ik ooit in zat, een oude hoge hoed in een plastic tasje, drie kerkboekjes van mijn overleden broer en zijn vrouw, insignes uit de tijd dat ik bij de Katholieke Verkenners werkte, een doos met damstenen, een opgeplakte trouwfoto van mijn eigen huwelijk uit 1970 en helemaal onder in een foto in een lijstje. Els en ik hadden net verkering, het zal zo in 1966 zijn geweest. Een straatfotograaf kiekt ons op de Eindhovense kermis. Vermoed ik. Ik herinner me het niet meer. Ik was de foto lang vergeten, maar kan er vandaag niet lang genoeg naar kijken.