Anderhalf

De laatste weken, ik berichtte er de afgelopen tijd al vaker over, want waar zou je het anders over kunnen hebben, heerste Koning Corona die mij zonder enige vorm van proces veroordeelde tot min of meer vrijwillige detentie in mijn eigen woning. Ik kwam het huis niet of nauwelijks uit en bezoek ontvangen was ook uit den boze. Met enige creativiteit was daar een mouw aan te passen. Het eerste bezoek  installeerde zich in de voortuin en Gade en ik bleven achter de open geklapte dubbele voordeur. Veel meer dan de voorgeschreven afstand. Inmiddels hebben we ook al bezoek in huis ontvangen. Dat is op de vingers van een hand te tellen. Mijn Franse neef die met zijn vrouw even hun onderkomen in Saint Hippolyte du Fort zijn ontvlucht, de overbuurvrouwen die het ooit eerder beschreven wildpakket van de Hoge Veluwe mee soldaat kwamen maken en vanochtend was mijn dochter bij ons op bezoek die een toertje Nijmegen maakte. Bij al die bezoeken hebben we keurig afstand gehouden, elkaar corrigerend wanneer we onoplettend toch te dicht bij elkaar kwamen. Vandaag heb ik zelfs voor dochterlief kwam met een rolmaat eens even precies in de woonkeuken waar wij meestal onze gasten ontvangen 150 centimeter afgemeten. De eettafel is een robuust meubelstuk van 130×130 centimeter. En met de hulp van een bijzettafeltje en de afspraak dat de gasten aan de ene kant van de tafel en wij ons aan de ander kant ophouden is onze keuken corona-proef. Als familiebanden het niet nodig maken dat de gastenparen de 150 cm in acht nemen is er plaats voor vier personen. In alle andere gevallen is het vertrek met 3 personen aan zijn max. Ik herinner mij verjaardagen waar in die zelfde ruimte veel meer dan 18 personen zich ongestraft verdrongen rond het buffet. Dat behoort in de anderhalvemetermaatschappij voorgoed tot het verleden.
In mijn hoofd gonzen de regels “een cel is maar twee meter lang en nauw twee meter breed“.