Jacht

Vandaag voor het eerst sinds lange tijd weg geweest. Mijn vrijwillig isolement voor eventjes doorbroken. Ik was de voorbije dagen niet veel verder gegaan dan een minuscuul blokje om mij zelf vooral het idee gevend dat ik wat aan beweging deed. Maar veel meer dan een idee was het niet. Een paar honderd meter achter een rollator mag je nauwelijks bewegen noemen.
Gade is vrijwilligster in de kruidentuin van Nationaal Park De Hoge Veluwe. Met enige regelmaat gaat zij daar een dagdeel in de week aan de slag met het schoffelen, planten en  verder bijhouden van dat gecultiveerde stukje natuur in dat prachtige uitgestrekte gebied. Als vrijwilliger krijgt zij  een pasje dat haar met een introducé vrij toegang geeft tot het park. Het park waar heel wat wilde dieren het rijk voor zich hebben. Zwijnen, edelherten, moeflons, vossen en reeën in overvloed. En mogelijk zelfs een enkele wolf. Zoveel zelfs dat er in dit gebied ook gejaagd moet worden om het wildbestand op peil te houden.
Nee, ik ga geen discussie beginnen over nut of noodzaak  van de jacht maar kan me goed voorstellen dat een verstandig jachtbeheer in zo’n gebied nodig is. Plezierjacht heeft daar niets mee van doen en dient geen ander doel dan het vermaak van de jager. Dat hoeft voor mij niet. Einde discussie.
Gade krijgt als onbezoldigd medewerkster bericht van het Park dat er vleespakketten zijn samengesteld van het geschoten Parkwild. Dat kan tegen een redelijke vergoeding worden afgehaald. En zo rijden wij deze zonnige vrijdagochtend naar De Hoge Veluwe. Op vertoon van Gades vrijwilligerspasje gaat de slagboom omhoog. Ik geniet van het uitje. Voor het eerst weer echt buiten, zo voelt het. Op een coronabestendige manier halen wij bij het drive-in distributiepunt ons jachtpakket op. Vanwege de schaarste van het aanbod en de verwachte belangstelling van vrijwilligerszijde kan er maar één pakket per auto gekocht worden.
Alle park faciliteiten  zijn verder gesloten. Op een zonnig plekje in het bos drinken we onze in een thermosfles meegebrachte koffie.