Beeldspraak

Ik krijg een mailberichtje van mijn Neef in Frankrijk. Hij zit daar met zijn vrouw opgesloten in zijn huis en kan geen kant meer op. Hij mag niet verder dan 1.000 meter van huis en mag alleen maar naar de bakker of SuperU  voor boodschappen. Ook mag hij zijn hond nog uitlaten en voor de rest dient hij zijn ziel in lijdzaamheid te bezitten. Het mailtje dat ik van hem krijg is een uitnodiging mee te doen aan een kettingbrief en 20 andere mensen vragen om mee te doen en een iemand een gedicht te sturen. Omdat ik toch niets beters te doen heb stuur ik het bericht aan een aantal mensen door. Geen 20, maar net genoeg om de ketting niet te verbreken. Normaal doe ik niet aan dit soort kettingreacties mee, maar wat is nog normaal in deze tijden? Ik stuur het gedichtje De Koe van K. Schippers de wereld in aan die ene mij onbekende en de uitnodiging aan een aantal vrij willekeurige mensen uit mijn adressen bestand. Ik krijg prompt een paar reacties terug die mij melden dat ik al de zoveelste ben van wie zij dit verzoek kregen en voor de eer bedanken.
Ik wil Neef ook niet teleurstellen en bel hem via whatsapp om hem te vertellen dat de ketting bij mij waarschijnlijk een paar zwakke schakels gaat bevatten. We kunnen dan niet alleen met elkaar praten maar ook nog zien. Het woord beeldspraak krijgt opeens voor mij ook een nieuwe betekenis. Maar het blijft een surrogaat. Er is nog zoveel meer dan praten en zien.
In zijn column van vandaag in Trouw schrijft Wim Boevink: “Op de radio, tegen de nacht, hoor ik de schrijfster Alma Mathijsen. Ze is single. En zit thuis. Zoals zovelen. Opgelegde isolatie. Ze zegt: ‘Het eerste wat ik dacht toen ik het hoorde was: wie gaat mij nog aanraken de komende tijd? Het antwoord? Niemand. Niemand gaat mij nog aanraken. Dat ik dat zo vreselijk zal missen.’
Er is een woord voor dat verlangen naar aanraking.
Huidhonger.”
Huidhonger is niet te stillen dan door de ander. Er dreigt een nieuwe hongersnood.