Schumen

Ik draag nog zelden een colbertje. Laat staan een kostuum. De jaren dat ik dagelijks jasje-dasje droeg liggen al ver achter mij. Mijn daagse outfit is een trui boven een jeans. Ik heb  ook het idee dat ik veel minder kleding nodig heb dan vroeger. Het overhemd is vervangen door een t-shirt of coltrui. Komt ook nog bij kleren kopen niet mijn favoriete bezigheid is. Beter gezegd, ik houd niet van het passen in een hokje waar ik nauwelijks uit de voeten kan. Veel gedoe. Eigen kleren uit, nieuwe aan, toch weer iets te groot of te klein, schoenen uit en weer aan, ander maat jasje gepast, maatje groter geprobeerd, toch nog een keer dat andere ook nog even aan, eigen kleren weer aan.
Ik heb geen nieuwe kleren nodig en toch stel ik Gade voor na de zaterdagochtend koffie even bij mijn vaste kledingleverancier binnen te lopen. Onbewust heeft hun aankondiging dat de uitverkoop bijna voorbij is vast  bijgedragen aan deze beslissing. “Ik heb niet echt iets nodig, maar laten we toch maar even gaan schumen“, stel ik Gade voor. Mooi Nimweegs woord dat zo uitgesproken betekent dat je niet per se iets gaat kopen, maar even wat gaat rondkijken en wie weet tot aankoop overgaat. aar dat is zeker gen bindende voorwaarde.
Het aardige van mijn vaste kledingleverancier is dat het een zaak is waar het merendeel van het personeel je bij name kent en zo ook begroet. Dat voelt goed. De eigenaresse nodigt ons uit voor een kop thee en we wisselen de stand van zaken uit. Lief en leed wordt even gedeeld.
Na de thee schumen we nog even door de winkel. Nee, bij de afdeling colberts en kostuums hebben we niets te zoeken. Zomershirts met korte mouwen zijn nog niet binnen, het is nog winter. Maar een half uurtje later komt ons schuumtocht toch tot een einde. Met twee coltruien en een coljack verlaten wij het pand.