Zorg

Ik ben lid van een informeel ienie-mienie eetclubje. Vijf mensen die in een ongeregeld ritme met elkaar eten. Ik ben de enige voor wie  de term ‘eetclub’ op zijn plaats is, want voor de anderen is het, als zij als gastgever aan de beurt zijn, ook een kookclub. Tot nu toe heb ik nog niet hoeven koken. Misschien komt dat nog wel eens en zou ik mij wel weer eens willen uitleven op een specialiteit waar ik in vroeger jaren om gekend was, een simpele maar voedzame kaasfondue. Zeker als het een wat grote gezelschap was en ik in twee flinke pannen aan het roeren was, maakte ik fondues met verschillende toevoegingen. Dat was smullen. Het was in die tijd dat ik ook nog geloofde dat de wereld maakbaar was. Soms  heb ik dat nu heel af en toe ook nog wel, maar ben er wel, sadder and wiser, achter dat het maar marginale en minimale aanpassingen zijn. In de kern is er er vooral verharding van standpunten te constateren. Voor heel veel mensen is hun overtuiging en daarmee hun de waarheid in beton gegoten. Voor mij zijn die altijd van een vraagteken voorzien en zeker niet van een uitroep teken. Graag citeer ik dan Jan Brokken die in een van zijn boeken de hoofdpersoon laat zeggen dat de waarheid nog een verhaal is.
Het aardige van het eetclubje is ook dat de perfecte ambiance vormt om naast het genieten van een goede maaltijd aan de praat te komen. Onlangs kwamen wij, tussen de tomaten/pastinaaksoep en een zeer smakelijke curry, op de vraag hoe ver je moest gaan in de zorg voor iemand, waar de grenzen liggen en of de verwachtingen van de zorgbehoevende de norm voor jouw inzet ten koste van wat je zelf kunt, maar zeker ook wat je zelf wilt. En die zorgbehoevende mag je denken van de wereld, het klimaat tot dichterbij de overbuurman of het familielid.
Toen ik jaren geleden, in de tijd van de kaasfondue, nog dacht de wereld te kunnen redden relativeerde de toenmalige aartsbisschop  mijn geestdrift met de troostende woorden: “Neem niet alle zorgen van de wereld op uw schouders, dat doet zelfs een kardinaal niet.”